Maandagavond is onze vriend en kameraad van het eerste uur Joost Vandommele na een slepende ziekte overleden.

Sinds jaar en dag kenden we Joost als een man met vele facetten: uitgesproken linkse flamingant, spoorwegman, vakbondsman, historicus, internationalist … Maar ook en vooral iemand met het hart steeds op de goede plaats wiens aanwezigheid voor velen zal worden gemist.

Geboren in een gezin met sterke Vlaams-nationale wortels, zette hij zijn eerste politieke passen als jongeling binnen het rechtse Vlaams-nationalisme. Niet in het minst onder de invloed van de Ierse strijd evolueerde hij al snel naar de radicale linkerzijde, samen met de anderen van wat al gauw de Werkgroep Arbeid zou vormen. Later vormde Joost jarenlang een drijvende kracht achter het Ierlandkomitee.

Voor iedereen die van ver of van dichtbij iets met “links en Vlaams” te maken had, was Joost een begrip. Maar ook ruimer was Joost uitgegroeid tot een referentie vanwege zijn onovertroffen kennis van de geschiedenis van o.m. de sociale strijd (niet in het minst van Gent, waar hij een unieke stadsgids was) en het aktivisme (met inbegrip, maar niet beperkt tot Joosts grootvader, de dichter René de Clercq).

Met Joost verliezen we dus ook een deel van ons geheugen. Joost was een amateur-historicus in de edelste zin van het woord en bood zodoende een broodnodig tegenwicht tegen de gezagsgetrouwe tendensen binnen het “officiële”, academische milieu. Joost heeft zich tot op het laatste op dit vlak ingezet. Gelukkig kon Joosts magnum opus Gent, een bakermat van democratie en socialisme nog in 2017 van de pers rollen.

Binnenkort publiceren we een uitgebreider in memoriam. Op dit ogenblik zijn onze gedachten echter in de eerste plaats bij Joosts echtgenote en kinderen.

Personeel vertrekt en nieuwe buschauffeurs zijn moeilijk te vinden. De groeiende stroom aan klachten leidt ertoe dat de ombudsman zijn naam uit de Google-zoekmachine liet schrappen. Dienstverlening gaat jaar na jaar achteruit door de besparingen. Veel passagiers zien bussen niet opduiken (200.000 geschrapte ritten in 2018, Het Nieuwsblad), zonder dat er naar hen gecommuniceerd wordt. Chauffeurs moeten werken met voertuigen die hopeloos verouderd zijn. Lijnwinkels sluiten en diensten worden zo sterk gecentraliseerd dat klant of personeel soms het halve land moet doorkruisen om iets gedaan te krijgen. En net wanneer De Lijn de slechtste resultaten uit z'n geschiedenis kan voorleggen, wordt het idee gelanceerd om tijdens de spits de prijzen omhoog te doen. Het openbaar vervoer in Vlaanderen zit duidelijk in een crisis. Een crisis die door de Vlaamse overheid zelf - bewust - wordt uitgelokt. Het doel is dan ook het openbaar vervoer zodanig verzieken dat privatisering nog als enige "oplossing" verkocht kan worden. 

 

Het Comité voor Buitenlandse Relaties van de Arbeiderspartij van Koerdistan (PKK) heeft een open brief geschreven aan het Amerikaanse volk en president Donald J. Trump waarin een antwoord gegeven wordt op de vergelijking tussen de Koerdische Vrijheidsbeweging en de genocidaire beweging ISIS. V-SB publiceert hierbij deze brief in Nederlandse vertaling.

(Rosita Sweetman, On our knees, Ireland 1972)

 

In 1963 organiseerde Pat McClosky, de echtgenote van een katholieke huisarts in Dungannon (Dún Geanainn), een groep mensen die de discriminatie wilde aanklagen tegen katholieke burgers in de zes graafschappen van Ierland die onder Brits bestuur gebleven waren na de instelling van de Ierse Vrijstaat. De groep begon een “Campaign for Social Justice” waarbij ze gevallen van discriminatie op basis van godsdienst publiceerden en brieven schreven naar de autoriteiten om deze discriminatie aan te pakken.