Dit is niet de 1 mei 2020 zoals we ons die een paar maanden geleden nog voorstelden. Net zoals het dagelijkse leven van de meesten onder ons opeens helemaal anders is geworden dan de weken, maanden en jaren voordien.

Zelden zijn de kwalijke gevolgen van het neoliberalisme en de mondialisering zo tastbaar geweest – toch niet in onze streken. Immers, de verspreiding van het virus is nauw verbonden met de manier waarop de wereldeconomie op dit ogenblik georganiseerd is. Het virus is voor een groot gedeelte meegesurft op de internationale handelsstromen, waarbij – in navolging van de liberalisering van de kapitaalmarkten – de goederenproductie steeds meer op wereldschaal plaatsvindt. Bovendien kan ook het gebrekkige antwoord van de overheden niet los gezien worden van de gemondialiseerde arbeidsdeling, waarbij industriële productie steeds meer “geoutsourced“ wordt. Het is waanzinnig dat we voor de productie van onze mondmaskers afhankelijk zijn van China en dat de Belgische staat zich reduceert tot klant en speelbal op een internationale markt, waar de wet gedicteerd wordt door de traders – mensen die de mondmaskers opkopen en duurder doorverkopen.

De V-SB was medeondertekenaar van deze oproep:

 

COVID-19 crisis: Georges Abdallah moet worden vrijgelaten ! NU !

 

De coronacrisis vereist meer dan ooit de onmiddellijke vrijlating van Georges Ibrahim Abdallah.

Wij, ondergetekende Belgische organisaties, sluiten ons aan bij de talrijke oproepen voor de onmiddellijke vrijlating van gevangenen om zo het hoofd te kunnen bieden aan COVID-19 in de gevangenissen. Wij lanceren een dringende oproep voor de vrijlating van Georges Abdallah, de Libanese communist en anti-imperialistische activist, de oudste politieke gevangene in Europa, die al meer dan 35 jaar in een Franse gevangenis zit.

Georges Abdallah komt sinds meer dan twintig jaar in aanmerking voor een invrijheidsstelling. In 2012 gaf een Franse rechtbank daarvoor een positief advies. Libanon bevestigde meermaals zijn instemming met de terugkeer van Georges naar zijn vaderland. Het enige wat nog ontbrak, was de handtekening van de Franse minister van Binnenlandse Zaken, die het uitzettingsbevel naar Libanon moest bekrachtigen. Tot op vandaag weigert de minister echter zijn handtekening te zetten, in directe samenwerking met de Verenigde Staten en Israël.

Wij verzetten ons tegen de straffen-zonder-einde voor de politieke gevangenen die, zoals Georges Abdallah, hun overtuiging trouw zijn gebleven.

Met wat cynisme zou je kunnen zeggen dat de gezondheidscrisis ten gevolge van de covid-19-epidemie toch minstens één positieve kant heeft: de afgelasting van de Irisfeesten.

Feesten ontstaan nooit in een politiek vacuüm: ze zijn de weergave van bepaalde maatschappelijke verhoudingen. Soms zijn feesten een uitdrukking van verzet, maar minstens even vaak zijn ze dat niet. Dat is bij uitstek het geval door feesten die vanuit de overheid in het leven zijn geroepen: zij zijn bedoeld om een legitimiteit te geven aan politieke machtsverhoudingen, om feestdagen de bestaande toestand te normaliseren, om het volk aan de bestaande structuren te binden. Denk maar aan de officiële feestdagen van staten of – zoals hier – de Irisfeesten, die in het leven werden geroepen om de creatie van het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest in 1989 te vieren. Toegegeven: om de naam te verklaren wordt er soms ook de verjaging van de nazibezetting in 1944 bijgehaald – maar zowel uit de naam als aan de gebeurtenissen zelf blijkt heel duidelijk dat deze feesten enkel dienen om het BHG te promoten.

Vandaag is het de Dag van de Boerenstrijd. Deze vindt ieder jaar plaats ter nagedachtenis van 19 landloze boeren in Brazilië die op 17 april 1996 in Brazilië door huurmoordenaars, ingehuurd door een bende grootgrondbezitters, werden omgebracht. Sindsdien mobiliseren zich ieder jaar – dit jaar wat minder, gezien de wereldwijde coronacrisis – boeren en solidaire niet-boeren om op de komen voor boerenrechten, om een einde te maken aan de pletwals van de mondialisering en te strijden voor voedselsoevereiniteit.

‘Boerenstrijd’, ‘voedselsoevereiniteit’, … dat mag misschien een ver-van-mijn-bed-show lijken voor onze streken, waar veel minder dan 1% nog in de landbouw werkt, maar is het niet. Het is geen immers toeval dat boeren, ook in Europa, een belangrijke rol spelen in de strijd tegen vrijhandelsverdragen als CETA of het akkoord met Mercosur. In een steeds mondialere, vrijgemaakte markt worden zij immers weggeconcurreerd door (buitenlandse) mega-agrobedrijven die onder veel slechtere sociale, ecologische en voedselveiligheidsvoorwaarden produceren. Mede hierdoor is op veertig jaar tijd 60 tot 70% van onze boerderijen verdwenen. Maar tegelijkertijd neemt onze landbouwoppervlakte veel trager af. Dat betekent dat ook onze landbouw gekenmerkt wordt door een evolutie naar grootschalige, vooral exportgerichte agrobusiness. Zolang de kapitaal- en grondmarkten steeds meer worden opengesteld, lijkt de inpalming van ook onze landbouwcapaciteit door internationale concerns onvermijdelijk.