Bij lokale verkiezingen op 5 mei jl. in het Verenigd Koninkrijk kende de linkse soevereinistische Sinn Féin in Noord-Ierland een historische overwinning: ze werd voor het eerst de grootste partij. Premier Boris Johnson en zijn partij werden afgestraft. Ook in Schotland, Wales en Engeland werden de conservatieven van premier Boris Johnson afgestraft. (*) 

In Noord-Ierland gaf de historische overwinning van de links-soevereinistische Sinn Féin (“Onszelf”) een grote schok aan de lokale politiek. Sinn Féin stelt de hereniging van het eiland voor en was al de eerste partij qua aantal stemmen bij de algemene verkiezingen van de Republiek Ierland in 2020. De partij behaalde 29% van de stemmen, waarmee 27 van de 90 zetels werd veroverd in het halfrond van Belfast. De overwinning van Sinn Féin loopt parallel met de nederlaag van de Democratic Unionist Party (DUP) de partij die Noord-Ierland onder de vleugels van het Verenigd Koninkrijk wil houden en onafgebroken regeert over Noord-Ierland sinds 2007. De pro-monarchistische macht heeft bijna 7% verloren in vergelijking met vijf jaar geleden, met 21,33 procent van de stemmen of 25 afgevaardigden. Volgens het vredesakkoord van 1998, dat een einde maakte aan de gewapende strijd van het Ierse nationalisme (IRA), berust de rol van eerste minister bij de leider van de partij met de meeste stemmen, terwijl de leider van de tweede politieke partij de post krijgt van vice- premier. Het lijkt er echter op dat politieke krachten plannen smeden om de weg van Sinn Féin naar het premierschap te blokkeren. Michelle O’ Neill stelde dat deze verkiezingsuitslag een beslissend moment is voor onze politiek en voor onze mensen. “Vandaag wordt een nieuw tijdperk ingeluid dat ons allemaal de mogelijkheid biedt om de verhoudingen in deze samenleving opnieuw vorm te geven op basis van gelijkheid, en op basis van sociale rechtvaardigheid”. Als de DUP weigert het akkoord van 1998 uit te voeren, ziet Sinn Féin een alternatief in de derde politieke macht van het land, Naomi Longs Alliance Party of Northern Ireland (APNI). Deze partij behaalde ook het beste resultaat ooit: 17 afgevaardigden met 13,53% van de stemmen.

Op 13  juli 1148 ontving Bernardus van Clairvaux het vrijgoed van Cambron van Anselme de Trazignies. Het goed was gelegen bij het dorpje Cambron in het graafschap Henegouwen, vlakbij het grotere dorp Brugelette en aan de Blanche, een zijrivier van de Dender. Bernardus stuurde er Fastré de Gaviamez en 12 andere geestelijken heen om de bouw van een abdij voor te bereiden. In 1151 kwam Bernardus zelf naar Cambron, wellicht om de eerste steen te leggen van de abdij die uitgroeide tot een van de rijkste cisterciënzerabdijen in de Nederlanden met uithoven in onder andere Diksmuide, Stoppeldijk, Rosières, Tienen, Horrues, Wodeke, etc. In het begin van de 14e eeuw ontstond er een intensieve Mariaverering in de abdij met onder meer een jaarlijkse processie. Naast de eigenlijke abdijkerk bevonden zich verschillende kapellen op het goed van de abdij waaronder een kapel van Notre-Dame de Cambron.

Neoliberalisme staat voor sociale dumping. Sociale dumping is uitbuiting waartegen in de 19e eeuw het proletariaat in verzet ging. Wat vandaag een zegen zou moeten zijn, de nieuwe technologieën, is voor velen een hel van sociale dumping geworden. Het actuele kapitalisme betekent met nieuwe technologieën meer en meer fraude, toestanden van de 19e eeuw in een digitaal jasje. Met als recentste voorbeeld de praktijken in pakjesbedrijf PostNL en de spectaculaire actie van gerecht en politie tegen de topmanagers van PostNL. De sociale normen in het semi-overheidspakjesbedrijf bpost contrasteren fel met de sociale fraude van PostNL.

Exact 450 jaar geleden, op 1 april 1572, namen de watergeuzen onder leiding van kapitein Willem II van der Mark, heer van Lummen, Den Briel in. Het was de eerste geslaagde operatie in de 80-jarige bevrijdingsoorlog van de Nederlanden tegen het Spaanse koninkrijk.


In augustus 1567 kwam Fernando Alvarez de Toledo, hertog van Alva, aan in de Nederlanden. Op 2 augustus deed hij zijn intrede in Brussel, sedert de Boergondische tijd zowat de politieke hoofdstad van de Nederlanden. De hertog werd “Alva” genoemd” door de bevolking. Hij was gezonden door de Spaanse koning Filips II om de Nederlanden te bestraffen voor hun opstandigheid, in het bijzonder op godsdienstig vlak sedert de beeldenstorm in 1566. Naar de normen van zijn tijd was “Alva” een beschaafd en zeer godsvruchtig man, maar precies vanwege van dat laatste ook een stipte handhaver van de wetten van Koning en Kerk, met alle gevolgen van dien. Alva moest orde op zaken stellen in de Nederlanden, de godsdienstige dissidente onderdrukken, en tevens zorgen voor het opleggen van het absolutistische bestuur dat koning Filips II overal in zijn rijk wilde invoeren. Daarvoor wilde hij ook kunnen rekenen op vaste belastingen. Daartoe zouden op alle handelstransacties een belasting van een tiende penning (10%), een twintigste penning (5%) en een vermogensbelasting van een honderdste penning (1%) ingevoerd worden. Hiertegen rees zoveel protest dat Alva zijn plannen diende uit te stellen. Hij moest zich tevredenstellen met een afkoopsom van twee miljoen gulden per jaar die door de Staten op de oude wijze, dus via een bede bij de steden, bijeengebracht werd. Hij richtte een Raad van Beroerten, een uitzonderingsrechtbank, op die de gewone rechtsgang opzijschoof en een meedogenloze opsporing en bestraffing van “ketters” organiseerde. Terdoodveroordelingen, verbanningen en confiscaties volgden elkaar in snel tempo op. Ten gevolge daarvan kwam een nieuwe stroom van godsdienstvluchtelingen op gang.


In het noorden van Frankrijk, in Oost-Friesland en Engeland verbleven enkele tienduizenden Nederlanders die hunkerden naar hun terugkeer en herstel in hun bezittingen. De avontuurlijksten en de wanhopigsten sloten zich aan bij de zeegeuzen. Ze opereerden vanuit La Rochelle in Frankrijk, Engelse en Oost-Friese havens, van waaruit ze de Noordzee afspeurden om Spaanse en Nederlandse schepen te kapen. Hoe talrijker ze werden hoe meer er plannen gemaakt werden om verder te gaan en een invasie op touw te zetten. Willem van Nassau, de prins van Oranje, had in het voorjaar en de herfst van 1568 reeds twee mislukte invasiepogingen met huurlingenlegers gedaan. In mei hadden Lodewijk en Adolf van Nassau, broers van de prins, een invasie in het noorden geleid, waarbij Adolf op 23 mei gesneuveld was bij Heiligerlee. Op 21 juli werd Lodewijk verslagen door Alva bij Jemgum. In de herfst had de prins zelf de leiding over een leger dat zich op Brabant richtte, maar Alva vermeed de confrontatie en Willem diende in december zijn leger te ontbinden.