De Europese politieke elite heeft in de Britse premier Boris Johnson de nieuwe ideale vijand gevonden. Hij kan vandaag overladen worden met alle zonden van Israël en opgevoerd als de nieuwe schuldige van de politieke crisis waar de Europese Unie in zit (en samen met hem al de domme, dwaze Britten die voor "leave" hebben gestemd). De hele politieke kaste steigerde toen Johnson het Britse parlement buitenspel zette: "een belediging aan de democratie!", zo klonk het. De ernstige problemen waarmee de EU zelf intern kamt, zowel politiek als economisch, kunnen zo uit het nieuws gehouden worden dankzij "Brexit" als nu al drie jaar durende bliksemafleider. Maar misschien moet de EU toch ook eens in eigen boezem kijken, want de krokodillentranen zijn wel heel hypocriet.

De nieuwe Brusselse regering heeft in haar regeerakkoord verklaard de sociale rechtvaardigheid te bestrijden (echt waar, zie pagina 7-8!) en het moet gezegd: ze houdt woord! De eerste voortekenen zijn er al.

Hoewel de PS, de dominante partij van deze regering, zich een tijdlang heeft verzet tegen het ISDS-mechanisme en ook het nieuwe regeerakkoord zich formeel tegen dit principe verzet, pleit ze wel voor een specifieke rechtbank voor multinationals (“De Regering … zal pleiten voor een geschillenbeslechtingsmechanisme door een multilateraal investeringshof.”) Dit doet trouwens denken aan het voorstel van de federale regering-Michel I voor een Engelstalige rechtbank voor multinationals, waarmee de N-VA trouwens nog maar eens heeft aangetoond nog maar weinig voeling met de Vlaamse emancipatiestrijd te hebben. Het gaat hier echter om een project waar al langer sprake voor is, en dat ook door de EU wordt gesteund, als alternatief voor ISDS. De Europese Raad heeft al het licht op groen gezet voor onderhandelingen.

Sinds de verdieping van de kapitalistische productiecrisis in 2008 (de bankencrisis) hebben allerhande commentatoren het neoliberalisme al een aantal keren doodverklaard, en het is best mogelijk dat zijn dominantie in het openbare discours (zeker bij “niet-economen”) is afgenomen. Maar we kunnen enkel vaststellen dat CETA nog maar amper ‘voorlopig’ in werking is getreden[1], of de Europese Unie met een nieuw vrijhandelsverdrag op de proppen komt – en ditmaal niet met het ‘kleine’ Canada met zijn 38 miljoen inwoners (maar met de VS als verstekeling mee aan boord), maar met Mercosur, een akkoord dat het grootste gedeelte van het Zuid-Amerikaanse continent omvat.[2] In ieder geval in de hoofden van de Europese leiders, ambtenaren en industrie- en kapitaalgroepen zijn het neoliberalisme en het vrijhandelsdogma niet dood – integendeel: ze slaan een versnelling hoger.

I grobovi naši s Bečom će se borit

po dvorima šetat i plašiti gospodu

A grobovi naši Evropi će se zborit

Jugosloven mora dobiti slobodu!

Naše će sjene hodati u Beču

lutati po dvoru, plašeći Gospodu

Ook onze graven zullen met Wenen strijden

door de paleizen wandelen en de heren angst aanjagen

En onze graven zullen Europa zeggen:

De Joegoslaaf moet de vrijheid krijgen!1

Onze schimmen zullen door Wenen wandelen,

door de paleizen dwalen, de heren angst aanjagend2