Brusselse besturen: iedereen op droog zaad – behalve de politici 

Wie in de privésector werkt, of onder arbeidsovereenkomst voor een openbaar bestuur, en die na 6 jaar ontslagen wordt, kan rekenen op een opzegtermijn of opzegvergoeding van 21 weken – tenzij je om dringende reden wordt ontslagen: dan krijg je helemaal niets. Ook als je als zogenaamd vast benoemde ambtenaar een “ontslag van ambtswege” krijgt opgelegd, krijg je geen minuut opzegtermijn en geen cent opzegvergoeding – en bij een afzetting verlies je zelfs een flink deel van je pensioenrechten.  Hetzelfde geldt als je zelf je ontslag indient: ook dan krijg je niets – al kun je nog de beste denkbare redenen inroepen, zoals pesterijen of een kwakkelende gezondheid. Als je (als contractueel in de private of publieke sector) langdurig ziek bent, loop je trouwens het risico dat je contract “wegens medische overmacht” wordt verbroken – waarbij je, nogmaals, geen recht hebt op een opzegtermijn of een opzegvergoeding. 

Wie dit allemaal onrechtvaardig vindt, zal al snel te horen krijgen dat dit jammer is, maar dat er nu eenmaal economische noodzakelijkheden zijn: we willen de deur toch niet openzetten naar allerlei misbruik? Bovendien is het crisis en moeten we allemaal de tering naar de nering zetten. We kunnen ons nu toch geen foliekes veroorloven. 

Behalve voor één categorie mensen… 

Omtrent deze tijd zou het Belgische circus weer overgaan tot de uitreiking van een aantal onderscheidingen aan zijn lakeien, waaronder de onderscheiding in de Orde van Leopold II. Het is de zoveelste uiting van de hardnekkigheid waarmee de koloniale en neokoloniale mentaliteit in de kringen van de Belgische elite(s) blijft woekeren. Het zoveelste bewijs van de reële ongevoeligheid van de Belgische elite voor de wonden van het kolonialisme. Misschien wel het ultieme bewijs van de Belgische koloniale erfzonde.

Het ultieme bewijs dat de mooie woorden van Filip I en Alexander De Croo over hun spijt voor het koloniale verleden, over hun gehechtheid aan de democratie, de mensenrechten, etc. een rookgordijn zijn waarachter hun gehechtheid aan de neokoloniale erfenis van Leopold II onverdroten voortduurt. Getuige daarvan ook de absolute minachting van de Belgische elite(s) voor alles wat te maken heeft met het lot van de Congolese eerste minister Lumumba en zijn stoffelijke resten (cf. de vrije tribune van Ludo De Witte in De Morgen dd. 16/06/22).

Terwijl alle ogen gericht blijven op de Russische inval in Oekraïne, startte het Turkse leger in april zijn eigen ‘speciale operatie’. Nu Turkije delen van Noord-Syrië (Oost-Koerdistan) bezet als een zogenaamde ‘veiligheidsbuffer’, wil Turkije in het Noorden van Irak (Zuid-Koerdistan) eenzelfde bufferzone oprichten. De facto komt deze bezetting neer op een annexatie van delen van zijn buurstaten.

In tegenstelling tot hun engagement om Oekraïne te steunen in zijn verzet tegen de Russische invaller is er alleen oorverdovende stilte te horen vanuit de EU en de VS. Geen economische sancties tegen Turkije. Geen inbeslagname van goederen van topfiguren uit het Erdogan-regime. Geen levering van broodnodige wapens aan het verzet tegen de Turkse inval. Zelfs geen mondelinge veroordeling. Alleen doodse stilte. 

Bij lokale verkiezingen op 5 mei jl. in het Verenigd Koninkrijk kende de linkse soevereinistische Sinn Féin in Noord-Ierland een historische overwinning: ze werd voor het eerst de grootste partij. Premier Boris Johnson en zijn partij werden afgestraft. Ook in Schotland, Wales en Engeland werden de conservatieven van premier Boris Johnson afgestraft. (*) 

In Noord-Ierland gaf de historische overwinning van de links-soevereinistische Sinn Féin (“Onszelf”) een grote schok aan de lokale politiek. Sinn Féin stelt de hereniging van het eiland voor en was al de eerste partij qua aantal stemmen bij de algemene verkiezingen van de Republiek Ierland in 2020. De partij behaalde 29% van de stemmen, waarmee 27 van de 90 zetels werd veroverd in het halfrond van Belfast. De overwinning van Sinn Féin loopt parallel met de nederlaag van de Democratic Unionist Party (DUP) de partij die Noord-Ierland onder de vleugels van het Verenigd Koninkrijk wil houden en onafgebroken regeert over Noord-Ierland sinds 2007. De pro-monarchistische macht heeft bijna 7% verloren in vergelijking met vijf jaar geleden, met 21,33 procent van de stemmen of 25 afgevaardigden. Volgens het vredesakkoord van 1998, dat een einde maakte aan de gewapende strijd van het Ierse nationalisme (IRA), berust de rol van eerste minister bij de leider van de partij met de meeste stemmen, terwijl de leider van de tweede politieke partij de post krijgt van vice- premier. Het lijkt er echter op dat politieke krachten plannen smeden om de weg van Sinn Féin naar het premierschap te blokkeren. Michelle O’ Neill stelde dat deze verkiezingsuitslag een beslissend moment is voor onze politiek en voor onze mensen. “Vandaag wordt een nieuw tijdperk ingeluid dat ons allemaal de mogelijkheid biedt om de verhoudingen in deze samenleving opnieuw vorm te geven op basis van gelijkheid, en op basis van sociale rechtvaardigheid”. Als de DUP weigert het akkoord van 1998 uit te voeren, ziet Sinn Féin een alternatief in de derde politieke macht van het land, Naomi Longs Alliance Party of Northern Ireland (APNI). Deze partij behaalde ook het beste resultaat ooit: 17 afgevaardigden met 13,53% van de stemmen.