Voor wie er nog aan zou twijfelen dat Brussel Vlaams is: ook hier wordt er niet om een omgehakt boompje meer of minder gekeken... De “overlegcommissie” van de Stad Brussel heeft haar goedkeuring gegeven voor de eerste fase van het megalomane NEO-project. Dat voorziet in de oprichting van het grootste “shopping center” van het land (72 000 m², “The Mall of Europe”) en voor de enorme verkeerstoestroom (15 miljoen bezoekers per jaar) die dit onvermijdelijk met zich zal meebrengen, werd er niets beters op gevonden dan een afrit van de A12 … dwars door het openbare Ossegempark. Wie de rest van het park nog zal bezoeken, zal vooral uitlasgassen mogen ademen. Buurtcomité Triangle en andere burgerverenigingen verzetten zich terecht.

De stad ten koste van de stedeling?

 

Net als elders in Europa “boomen” onze grotere steden. Dat is deels een gevolg van migratie van buiten onze streken (en dit zowel van mensen met en zonder papieren die uit Afrika en het Nabije Oosten legaal of illegaal een beter leven komen zoeken als van bevoorrechte eurocraten en ‘expats’), maar ook van het gegeven dat leven in de stad opnieuw aantrekkelijk is geworden voor een grotere groep mensen: leven in de stad is ‘in’, of toch meer dan een aantal decennia geleden. De Brusselse agglomeratie, en dan zeker ook de kernstad (Brussel-19) is daar geen uitzondering op. Waar Brussel-19 in het jaar 2000 nog geen miljoen inwoners telde (959 318) telde het er in 2017 1 191 604 – wat een stijging betekent van 242 286 personen, meer dan een vierde van de bevolking in het jaar 2000. Verwacht wordt dat die bevolking zeker nog tot 2025 met 10 000 personen per jaar zal toenemen.

In de nacht van vrijdag op zaterdag hebben onbekenden de gevel van het nieuwe Brusselse museum Kanal bespoten met slogans als “Stop gentfrification”, “Notre ville est pas à vendre” (Onze stad is niet te koop) en “Bourgeois dégagez” (Bourgeois, bol het af). Een futiele daad, die enkel gediend heeft om het hart te luchten, zeker aangezien de graffiti – zoals te verwachten viel – meteen werd verwijderd. Maar de frustratie die hieruit bleek, is zeker te begrijpen.

50 jaar na “mei ‘68” kon het moeilijk anders dan dat er her en der artikels, interviews, essays, enz. opduiken om dat bekende/memorabele/beruchte en tevens sterk controversiële jaar met zijn evenementen in herinnering te brengen of te herdenken. Jammer maar onvermijdelijk zien we daarbij ook regelmatig een vertekening van wat er echt in 1968 en bij uitbreiding in de jaren daarvoor gebeurde, een eenzijdige belichting, het weglaten van belangrijke aspecten, enz. Dit is ook het geval met het kerstessay van mei ‘68-boegbeeld in Leuven Paul Goossens “1968, het jaar dat niet sterven wil”.