Op de webstek van Aalstnieuws verscheen op 1 april deze column van Johan Velghe, die we met de goedkeuring van de auteur hier overnemen.
http://www.aalstnieuws.be/algemeen/item/1040-column-van-johan-velghe-over-de-vlaggen-enzo
Wanneer politici geen stoere taal hanteren, ben ik een en al oor. Wanneer een hoogste gezagdrager zich verontschuldigt dan grijpt me dat aan. Dan wordt geschiedenis geschreven, dan worden strepen onder pijnlijke hoofdstukken getrokken.
Een dozijn dagen geleden beleed Julia Gillard, de Australische premier, een publieke mea culpa. Met een 'historisch pardon' maakte zij als de verpersoonlijking van de staat een publieke knieval voor het onrecht dat de Australische samenleving decennialang ongehuwde moeders aandeed. Tienduizenden moeders werden van hun pasgeboren kind beroofd. Enkele jaren geleden werd een soortgelijk pardon ook aan de Aboriginals gericht. Die pardons zijn niet vrijblijvend. Zowel voor de Aboriginals als voor de destijds ongehuwde moeders worden programma's opgezet voor enerzijds identiteitsstimuli als anderzijds voor de hereniging van moeders en hun gestolen kinderen.
De Australische regering richt zich duidelijk op een respectvolle samenleving waar eenieder z'n rechtmatige plaats heeft en waar de kennis van het verleden dient om niet meer in dezelfde fouten te vervallen.
Julia Gillard is mijn kandidate voor de Nobelprijs voor de Vrede 2013. Haar historisch pardon kan als lichtend voorbeeld de inhoudelijke neergang van de Nobel-vredesprijs (Obama in 2009 en de sociaal-arme EU in 2012) ombuigen.
Wanneer het Aalsters stadsbestuur de Belgische vlag opbergt, tenzij het decretaal niet anders kan, is op zich een fait-divers. Wie kan het stadsbestuur blameren de voorschriften, de regeltjes te volgen? Het voorstellen alsof dat dé én enige beleidsdaden van de nieuwe stadscoalitie zouden zijn, is ridicuul. Dit terzijde. Achter de vlaggenhistorie gaat een grondig dispuut schuil dat al meer dan een eeuw aansleept en zich nu - na democratisch bereikte verkiezingsuitslagen - kristalliseert en niet langer onder de mat kan worden geveegd. Het gaat over de historisch gegroeide andere kijk op vaderlandsliefde. Het gaat aan beide zijden zeer zeker over hardnekkig in stand gehouden mythes, over emoties, over gebrekkige kennis van de (ik geef het toe, moeilijke en bijwijlen chaotische en beslist complexe) verre en zelfs nabije geschiedenis van onze contreien.
De scheiding van de Nederlanden anno 1830 door het separatistisch Belgisch Voorlopig Bewind was een (economische) blunder van formaat. Daar is zelfs Louis Tobback het over eens. De Schelde ging dicht, de Antwerpse haven werd daarmee geblokkeerd. België werd prompt een eentalig Franstalige staat. Het zou decennia duren vooraleer de eerste, rudimentaire taalwetten het parlement haalden. België en de stugge houding van de monarchie verwekten de Vlaamse Beweging. Coecke en Goethals werden ter dood veroordeeld en ze verstonden niet eens wat er over hen verteld werd op hun schijnproces, want alles verliep in Molières taal. Ondertussen was 'Arm Vlaanderen' (lees er het boek van Pater Stracke op na) een feit. Hongerjaren volgden elkaar op. De grote exodus van Vlamingen naar Normandische en andere Franse landbouwstreken, naar de VS (Red Star Line) en naar Waalse mijnen en metaalnijverheid was een kwestie van overleven. De 'Vlaamse kwestie' werd steeds acuter en de roep naar gelijkwaardige behandeling en respect voor eigen identiteit (taal en cultuur zijn belangrijke elementen in identiteitsvorming) klonken alsmaar luider.
Het Belgisch systeem stapelde in haar antwoorden op de Vlaamse eisen (onderwijs, gerecht...) keer op keer de fouten op. De Vlaamse Beweging is evenmin vrij te pleiten van fouten, neen deel van de toenmalige Vlaamse Beweging maakte met de collaboratie met een vernietigend regime de grootst denkbare fout. Het is niet omdat de Waalse collaboratie omvangrijker was dan de Vlaamse dat deze laatste goed te praten valt. Op de IJzerbedevaart werd hierover een historisch pardon uitgesproken. Van enig Belgisch historisch pardon over de historische minachting, culturele genocide en achteruitstelling geen spoor. Zelfs de jongste kerstboodschap geeft aan dat het Belgisch establishment geen antwoord wenst te geven op via democratische wegen gestelde eisen over autonomie. Overal willen volkeren het invullen van hun toekomst in eigen hand nemen, van Palestina, al over Tibet tot de Koerden toe. De Europese staten, gevormd door veroveringen en huwelijken, geven geen antwoord. Ook de EU blijft stom. Geen land in Europa of het telt een bevolkingsgroep die er uit wil stappen. Het Vlaamse natievormingsproces is geen uitzondering, eerder regel.
Eerder dan het vlaggengekissebis is het democratisch toekomstdebat van belang. En als ik per se met een vlag moet zwaaien dan prefereer ik de 'oranje-blanje-bleu', de aloude geuzenvlag van de vrijheid. Lees er Boon op na.
