2008 eindigt als het jaar waarin de blokkering en uitputting van het Belgische staatsmodel niet meer verbloemd konden worden. De Belgische rotspartijen zien daarin evenwel geen enkel probleem. In 2009 gaan ze toch nog maar eens op zoek naar een aantal lapmiddelen. De Vlaams-Socialistische Beweging legt een ander voorstel op tafel: links-soevereinisme als breekpunt van de Belgische rotspartijen.
Na 179 jaar is de Belgische staat uitgeput. De staatshervormingen die er enkel toe dienden de machtsevenwichten niet te verstoren, die een onoverzichtelijk kluwen van instellingen en bevoegdheidsverdelingen tot stand hebben gebracht en die regionale autonomie als zoetmiddel aandienden, hebben gefaald. Dat model is uitgeput.
De Belgische rotspartijen slinken. Ze zijn niet in staat om fundamentele antwoorden te bieden op fundamentele vraagstukken. Inherent daaraan is dat ze niet verder kunnen kijken dan de eerstvolgende verkiezingen en op geen enkele manier een toekomstgerichte visie kunnen schrijven. Ze zitten diepgeworteld en rotsvast in het Belgische staatsmodel, waarmee ze samen in de dieperik zullen storten.
Het is onverantwoord hen te laten doen zonder enig weerwerk. Daarvoor staat er voor ruim tien miljoen mensen veel te veel op het spel. Op politiek vlak, op economisch vlak en op sociaal vlak. Er is dringend nood aan een breekpunt van de Belgische rotspartijen, zodát ze vallen en er ruimte vrijkomt voor een ander model.
Het is tijd dat Vlaanderen en Wallonië de Belgische blokkering doorbreken, en samen, als volwassen politieke entiteiten, op zoek gaan naar een politiek die de toekomst van beide volkeren zelfbewuste en zelfgekozen kansen geeft. Twee voorwaarden moeten evenwel ingevuld zijn.
Het recht op zelfbeschikking, het recht om een economische en sociale politiek uit te tekenen moet daarin centraal staan. Soevereinisme is een eerste voorwaarde.
Tweede voorwaarde, en onlosmakelijk verbonden met de eerste, is socialisme. Enkel en alleen een politiek die de noden, eisen en rechten van de mensen centraal stelt, en niet de bankrekeningen van een beperkte groep, in de opbouw van de natie, kan in staat zijn een toekomstgerichte visie uit te werken.
De V-SB is klaar om de handen uit de mouwen te steken, goed wetende dat dit van iedereen veel tijd, inzet en energie gaat vragen. Niks moet, alles mag. We zitten in een dynamiek zonder vastbepaald ritme noch reeds uitgeschreven eindpunt. De muziek en de teksten zullen we aan de man en vrouw brengen, die naar eigen smaak kan kiezen. Niemand zal echter in staat zijn om onze partituren te vernietigen.
Links-soevereinisme als breekpunt van de Belgische rotspartijen. Hiermee is de V-SB de enige politieke formatie die in 2009 niets te verliezen heeft, maar net heel veel kan winnen. In 2008 zijn we er niet in geslaagd onze visie breed uit te dragen. 2009, daarentegen, begint net met deze uitdaging.
De V-SB wenst u een strijdbaar en solidair 2009 !
