In een referendum dat duidelijk ging over de keuze tussen zich neer leggen bij de dictaten van het (neo-)liberale project dat "de Europese Unie" heet en de nationale soevreiniteit heeft het Griekse volk duidelijk gekozen voor zelfbeschikking en nationale soevereiniteit.
Ondanks halve en hele leugens verspreid door de Europese Commissie, de Eurogroep Ministers en de top van het IMF is het duidelijk dat het doel van de onderhandelingen met de Griekse regering niet was dat deze orde op zaken stelde in de Griekse begroting maar dat ze dat op een specifiek liberale manier zou doen.
Op 3 februari 2015 reeds verklaarde de nieuwe voorzitter van de Europese Commissie Jean Claude Juncker - de man die als eerste minister van Luxemburg zijn land omvormde tot het centrale knooppunt voor belastingontduiking in de Europese Unie - dat “Griekenland ook rekening moet houden met andere meningen [in de EU].”
De voorzitter van de Eurogroep, de sociaal-democratische minister van financiën van Nederland Jeroen Dijsselbloem stelde “Het nee van Tsipras is een nee tegen de afspraken die de eurozone bijeenhouden. Syriza wijst het mainstream economisch denken binnen Europa fundamenteel af. De euro functioneert bij de gratie van de deelnemers. Alleen als de Griekse bevolking bereid is daar ja tegen te zeggen kunnen we haar nog helpen. Wil ze dat niet, dan is de vraag of er nog plek is voor Griekenland in de eurozone.” (Dijsselbloem in de Tweede Kamer geciteerd in De Volkskrant van 3 juli 2015)
"Tsipras wil politiek, ideologisch een andere eurozone. Ik heb ook de sterke overtuiging dat zij in gevaar zou komen als wij toegeven aan deze druk. Uiteindelijk zou de eurozone instabiel worden en mislukken.” voegde de voorzitter van de Duitse sociaal-democraten Sigmar Gabriel daar nog aan toe. (geciteerd in Le Monde van 3 juli 2015)
Op 19 februari wist de nieuwe Griekse minister van financieën Yanis Varoufakis reeds hoe de kaarten lagen: hij verklaarde dat “sommigen geen oplossing willen.” Wat sedertdien is opgevoerd is slecht toneel.
De duidelijke keuze van het Griekse volk is meteen het failliet van de Europese sociaal-democratie. En iedere dag toont Syriza dat failliet van die Europese sociaal-democraten aan. Van wijlen Karel Van Miert (door de liberale Spaanse krant El Mundo betiteld als één van de meest liberale EU Commissarissen voor concurrentiebeleid die er ooit geweest zijn) en Gerhard Schröder over Tony Blair, Elio di Rupo en François Hollande tot Jeroen Dijsselbloem en Sigmar Gabriel hebben ze zich ingeschreven in het “mainstream economisch denken” dat Griekenland als staat in het failliet gedreven heeft en in Griekenland, Ierland, Portugal, Galicië, Baskenland, Spanje, Catalonië, Sardinië en Italië grote sociale bloedbaden veroorzaakt heeft.
In zijn lange traditie van verzet tegen buitenlandse overheersers heeft het Griekse volk nu “Nee” gezegd tegen verdere sociale afbraak en onderwerping door de Europese Unie en duidelijk gekozen voor nationale oplossingen die niet noodzakelijk binnen "het mainstream economisch denken" liggen. Het kan daarbij op de steun van de V-SB rekenen.
