Een veelgehoorde klacht over de perikelen rond de Belgische regeringsvorming, is dat we zonder regering zouden zitten, dat het land stuurloos is geworden. Niets is minder waar: we worden wel degelijk bestuurd. Daarbij moet niet in de eerste plaats worden gedacht aan de regering-Peeters, die uiteindelijk maar een zeer beperkte speelruimte heeft. Belangrijker is het gegeven dat het beleid die de regeringen -of ze zich nu op Belgisch dan wel op federaal niveau bevinden- op alle kerndomeinen van hogerhand bepaald wordt. Daarbij moet in de eerste plaats gedacht worden aan de Europese Unie.
Niet alleen houdt dit een verdere uitholling van de democratie in: het is ook schadelijk voor onze sociale rechten. Een van de nieuwste wapenfeiten van de E.U. is het ëEuropees semester', dat vanaf dit jaar is ingevoerd. Dit houdt in dat de regeringen van de lidstaten hun begrotingen eerst moeten voorleggen aan de Europese instanties, nog voor hun eigen parlementen die hebben goedgekeurd. Aanleiding hiervoor is de crisis in Griekenland ñ de gemeenschap zal dus worden gestrafd voor de wandaden van de speculanten. Want de budgetten moeten de Europese doelstellingen dienen, weergegeven in de Europa2020-strategie (een herneming van de asociale Lissabonagenda). Wanneer deze agenda niet wordt nageleefd, kunnen vanaf 2013 sancties volgen - en dreigen uiteraard represailles van de speculanten.
De gevolgen hiervan zullen kwalijk zijn. Nu reeds gebruikt Minister Guy Vanhengel (Knack, 03/02/2010) dit om een verhoging van de pensioensleeftijd te bepleiten. De kans is ook groot, dat de E.U. binnenkort ook zal worden gebruikt om de automatische loonsindexatie te verbieden. Terecht concludeert Vanhengel dat België economisch en budgettair onder voogdij is geplaatst.
Willen we deze asociale beleidsmaatregelen vermijden en aanvechten, dan is het noodzakelijk om ook deze voogdij te verwerpen. Of Vlaanderen nu als onderdeel van de Belgische staat dan wel als 28e lidstaat van de EU gereduceerd wordt tot uitvoerder van een bovenaf bepaald beleid, is immers weinig relevant. Vooropstellen van de nationale soevereiniteit is een eerste voorwaarde voor een sociaal beleid.
