De afgelopen weken is de mondiale kapitalistische markteconomie in een van haar zwaarste crisissen ooit terecht gekomen en analisten wijzen er op dat de problemen zich nog enige tijd kunnen blijven verder zetten. Het mondiale kapitalisme is immers stilaan de eigen grond van onder de voeten aan het wegmaaien, zowel op vlak van natuurlijke bronnen en middelen als op vlak van menselijke. Het kredietsysteem stort ineen, grote banken gaan op de fles, de woningmarkten kelderen,... en zoals naar aloude gewoonte rekent de kapitalistische klasse op de staat om hen uit de nood te helpen. Ondertussen komt de koopkracht zowat overal ter wereld in het gedrang, en neemt de voedelcrisis nog accutere vormen aan.
De komende tijd zal deze crisis zich hard doen voelen bij brede lagen van de bevolking; het is niet voor niets dat de koopkracht nu hoog op de agenda van de brede sociale beweging is komen staan. Niet toevallig net deze week zijn de verschillende partijen van het 'sociaal overleg' met ontblootte tanden tegenover elkaar komen te staan. Het ABVV kondigt reeds een hete herfst aan te beginnen met een nationale staking in oktober. Ook Unizo-topman Van Eetvelt slijpt de messen scherp in een aantal voorstellen die men gerust als een bom onder de sociale verworvenheden van het volk mag beschouwen.
Het valt te verwachten dat de komende maanden het 'overleg' nog zal verscherpen in woordenstrijd en harde uitspraken. Nu het kapitalisme in een crisis aan het komen is zal het patronaat ook hier in eigen land steeds scherper een neoliberaal beleid trachten te forceren waarbij de rechten en (indirecte) lonen van de werknemers zullen geviseerd worden, niet in het minst het stakingsrecht. Zoals altijd in economische crisissen zal men de verliezen immers proberen af te wenden op de lagere klassen.
De Belgische staat verkeert al enkele jaren in een communautaire crisis, maar deze crisis houdt rechtstreeks verband met de economische problemen: deze ingewikkelde Belgische staatsstructuur is immers niet in staat een sociaal beleid te voeren op maat van de bevolking. De V-SB meent dat er inderdaad een ingrijpende staatshervoming nodig is, maar de staatshervorming die de separatistisch-rechtse partijen (Vlaams Belang inclusief) beogen gaan volgens ons lang niet ver genoeg. De staatshervormingen die nu zullen worden onderhandeld zullen de problemen wellicht integendeel vergroten, omdat voorbij gegaan wordt aan de essentie: de soevereinitiet van het (Vlaamse en Waalse) volk over de eigen sociaal-economische hefbomen.
De V-SB bepleit daarom een radicale staatshervorming in sociale zin: Vlaanderen en WalloniÎ moeten zich niet alleen ontdoen van de Belgische staat, maar ook van alle suppranationale structuren die mee aan de basis liggen van het neoliberaal beleid: de EU, de WTO, het IMF en dergelijke. In een Vlaanderen losgekoppeld van deze schadelijke instellingen moeten de voornaamste economische sectoren weer in handen komen van een democratisch, collectief bestuur en de sociale solidariteit moet niet afgebroken maar integendeel versterkt worden. Er moet kortom gebroken worden met het wereldkapitalisme waarin het leven van duizenden Vlamingen kan verstoord worden door de beslissingen van enkele multinationals die nooit enige democratische verantwoording moeten afleggen.
