Kort na Willy Courteaux overleed ook Karel Van Reeth, een icoon van de sociale Vlaamse beweging. Miguel Stas schreef een eerbetoon, dat we hier graag reproduceren.
In Memoriam: Karel Van Reeth (1924-2017)
Aalst verloor op 1 april na een moedige strijd een open en sociale Vlaams-nationalist: Karel Van Reeth, echtgenoot en grote liefde van Bie Baetens. Bieke voor de vrienden. Karel was een Antwerpenaar die zich al jaren opperbest voelde op de Aalsterse parking. De leraar die journalist werd met een open kijk op de volkeren in Europa.
Dat overtuigd Vlaming zijn niet samen hoeft te gaan met een bekrompen kortzichtig Vlaams-nationalisme, daar moest je Karel niet van overtuigen. Al van kindsbeen aan leerde hij thuis na de inslag van een V1 in 1944 van zijn vader, die opgesloten werd in de gevangenis, dat haat de mens ten onder brengt en het de liefde is die de mens verheft. Die liefde zou Karel zijn hele leven meedragen, op zijn eigen manier.
Als jonge gast was hij op school niet altijd even volgzaam, de rebel moest zelfs van school veranderen. Het onderwijs van die tijd... waar hij voor koos als leraar in 1964. Tot 1974 toen hij de weg van het politieke vormingswerk insloeg binnen het democratisch volksnationalisme. Karel werd een Volksunieman in hart en ziel. Vlaams rechtlijnig, trouw aan de IJzeridealen met het sociaal hart van de Daensisten én open naar Europese minderheden en de wereld. Het was in die Volksunie dat ik Karel leerde kennen in de jaren '80 toen er nog 'een velleken' bestond, het Gulden Vlies op de hoek van Esplanade en Stationsstraat. Er was ooit een unieke partij in Aalst...
In 1984 werd de A van Antwerpen een A van Aalst. Zijn grote liefde uit de Denderstreek lokte hem naar de geur van ajuin en amylum. Karel werd journalist voor de uitzending door derden van de VU en het weekblad WIJ. Hij kon zich uitleven in Europese volkerenthema's. De periode dat we van Karel leerden dat elk mens recht heeft op een bestaan, ook al behoort hij tot een minderheid. Een gedachte die Karel samen met Bie uitdroeg via zijn prachtige reportages.
Hij mocht dan ook met buitengewone Vlaamse politici samenwerken. Onder andere voor de Koerdische zaak. Dit in het voetspoor van Maurits Coppieters, Europese en andere parlementsleden uit Vlaanderen 35 jaar op de bres voor het verdrukte volk in Oost-Turkije en aanpalende landen. Derwish Ferho getuigt hierover: “Als politiek vluchteling uit Mizîzex, een dorp in Noord-Koerdistan (Zuidoost-Turkije) waar ik op 2 oktober 1961 geboren werd, kwam ik in 1977 als 15-jarige in Vlaanderen aan. Tot dan wist ik niet dat hier te lande zoveel mensen kennis hadden van de Koerdische problematiek, die zich vooral afspeelde in een deel van wat het ‘Kaukasus-lappendeken’ genoemd wordt, in Zuidwest-Azië dus, met name in Turkije, Irak, Iran en Syrië.”
“Door mijn opvang in het Leuvense begreep ik vrij vlug hoe de vork aan de steel zat. Ik ontdekte dat ook de Vlamingen net als de Koerden opereerden vanuit een volks-nationale reflex, waarbij taal en cultuur een belangrijke rol speelden. Tijdens mijn eerste jaar verblijf in Vlaanderen waren er eerst spraakmakende verkiezingen met een grote vooruitgang voor de VU en nadien een poging van de Vlaamsgezinde politici om onder leiding van de VU-voorman Hugo Schiltz de Belgische staat fundamenteel te hervormen via het zogenaamde ‘Egmontpact’. De toenmalige eerste minister Tindemans heeft echter dit indrukwekkende wetsontwerp afgeschoten. Voor mij was dit alles een belangrijke les om de Vlamingen te begrijpen en om samenwerking na te streven van Vlamingen en Koerden. Mijn contacten met VU-politicus Willy Kuijpers hebben mij geïnspireerd en overtuigd om de hand aan de Koerdische ploeg te slaan om in Vlaanderen zo een samenwerkingsverband uit te werken.”. Derwish Ferho werd voorzitter van het Koerdisch Instituut waar Karel altijd meer dan vriendschappelijke banden mee onderhield.
Toen in 1979 het Europees Parlement voor het eerst rechtstreeks verkozen werd kreeg ook de VU een belangrijke Vlaams-Koerdische stem in het EP bij monde van Maurits Coppieters. In zijn voetspoor volgden nadien Jaak Vandemeulebroucke, Willy Kuijpers, Nelly Maes en Bart Staes. Het is op vraag van het Koerdische Instituut dat zij journalist Karel Van Reeth vroegen om een onderzoek te verrichten in de archieven van het EP. Het werd een uitvoerige studie met als titel “In het voetspoor van Maurits Coppieters – Europese en andere parlementsleden uit Vlaanderen 35 jaar op de bres voor de Koerdische zaak”. Als Karel zijn tanden in een zaak zette, dan beet hij door. Zo was Karel. Ten gronde gaan voor de zaak...
Karel had een goede kijk op het Europa van de gewone man, het Europa van de volkeren. Als volksnationalist voelde hij zich betrokken bij het vrijheidsstreven van Basken, Catalanen en Galiciërs in Spanje, van Bretoenen, Corsikanen, Elzassers, Frans-Vlamingen, Occitanen en Savoyaards in Frankrijk, van Noord-Ieren, Schotten en Welsen in Groot-Brittannië, van Friezen in Nederland, van Duitstaligen in België, van Friuliërs, Sarden, Slovenen, Valdotanen uit Valle d’Aosta en Zuid-Tirolers in Italië, van Kosovaarse Albanezen, Bosniërs en Kroaten in (ex-)Joegoslavië... om slechts enkele Europese voorbeelden te noemen. Met Karel verliest Aalst één van haar grootste Europeanen.
In 1994 kreeg Karel in Aalst de Vredesprijs samen met Bieke “om te blijven dwarsliggen en te blijven opkomen voor de verdrukten.” Hij bleef het doen op zijn Karel's tot hij zaterdag Aalst, Vlaanderen en alle Europese volkeren achterliet om de weg te gaan naar een nieuwe bevrijding. Het afscheid van Bieke volgden we met een grote warme menselijkheid op facebook. Niemand laat graag zijn geliefde los, op een dag ben je leeggestreden, maar je tot het laatste moment gedragen weten door een grote liefde en buitengewone zorg, is voor al je vrienden Karel, waar ook, hartverwarmend.
Karel het gaat je goed op je nieuwe bevrijdingstocht. En weet dat er in Aalst, in Vlaanderen, in zovele volkeren mensen zijn die jouw warmte en liefde voor Bieke zullen verderzetten. Ad Aeternam. “Tot statig als een eik, voor u ons volk herbloeit.”
