In De Standaard van 23/03/17 reflecteerde commentator Bart Sturtewagen over “terrorisme” onder meer naar aanleiding van de ISIS-aanslag in Londen en het overlijden van voormalig Provisional IRA chief of staff Martin McGuinness. “De enige terroristen die wel iets bereiken, zijn zij die tijdig het zinloze van hun geweld inzien en een andere weg inslaan. Mensen zoals de Israëlische premier Menachem Begin, de Palestijnse leider Yasser Arafat of de deze week overleden Noord-Ierse politicus Martin McGuinness. Ook al kon geen van hen het vredesverhaal afmaken, hun namen zullen langer herinnerd blijven dan die van degenen die hun vastgelopen leven betekenis willen geven door zoveel mogelijk anderen mee de dood in te nemen. Daarin schuilt geen heldendom, in een ondanks alles uitgestoken hand wel.”
In dezelfde krant staat een interview van DS-journalist Bart Beirlant (BB) met de EU-commissaris voor migratie, de Griek Dimitris Avramopoulos (DA), lid van de reactionaire Nea Dimokratia. BB: “Turkije is bijzonder boos op de EU omdat hier betogingen kunnen plaatsvinden waar vlaggen van de terreurbeweging PKK en foto’s van Abdullah Oçalan worden meegedragen. Daar hebben ze toch een punt?” DA: “De PKK staat op de Europese lijst van terreurorganisaties. Maar dit heeft te maken met de nationale wetgeving.” BB: “Akkoord, maar u kunt hier toch een uitspraak over doen?” DA: “Ik heb begrip voor het feit dat dit zo gevoelig ligt voor onze Turkse partners. Hoe zouden wij reageren als we de dreigende, zwarte vlaggen van IS in onze straten zagen wapperen? Dit moeten we bespreken met de lidstaten.”
We zien dus dat de EU commissaris voor migratie één pot nat maakt van een nationale bevrijdingsbeweging, de PKK, de enige, en we leggen er de nadruk op, de énige tot nu toe die met haar model voor democratisch confederalisme een leefbaar alternatief naar voor schuift voor de toekomst van een min of meer seculier, democratisch, multi-etnisch, multireligieus Midden-Oosten en een organisatie, ISIS, die in haar politiek-religieuze programma openlijk pleit voor genocide, slavernij, discriminatie op basis van godsdienst en geslacht, enz.
Dat een dergelijke figuur mee aan het hoofd staat van de EU is op zich schokkend maar hoeft natuurlijk niet te verbazen als we kijken waarom de EU is opgericht en wat haar belangrijkste doelstellingen zijn: een zo maximaal mogelijk faciliterend kader creëren voor kapitalistische belangen waarbij soevereine staten ondermijnd worden, naties uitgewist worden en de neoliberale graaicultuur zegeviert zonder controlerende instanties en culturele grenzen.
Voor de staatsterreur van het Turkse regime tegen de Koerden in Noord Koerdistan wordt dan wel een oogje dicht geknepen. In een opinieartikel in De Standaard van 24/03/17 stelt de Gentse prof. Dries Lesage zelfs: “Theoretisch kan het best dat Turkse politieagenten die al op de tientallen dossiers van Belgische Syriëgangers hebben gewerkt, door de PKK zijn omgebracht.” Maar dat het AKP-regime, via de Turkse geheime dienst MIT, wapentransporten naar ISIS organiseerde is geen theoretische mogelijkheid maar harde politiek-militaire werkelijkheid, in 2015 op beeldband en foto vastgelegd. NAVO-lidstaat Turkije als wapenleverancier en terugvalbasis van ISIS: we weten nu waarvoor de NAVO dient in het Midden-Oosten. Van UGent-prof. Lesage is geweten dat hij een soort door de Vlaamse overheid betaalde lobbyist voor het Erdogan-regime is. Maar zelfs hij geeft in diezelfde vrije tribune toe dat de PKK wel degelijk over een breed draagvlak beschikt onder de Koerden in Noord Koerdistan: “Onder de Turkse Koerden werd zijn [Erdogans] draagvlak op den duur groter dan dat van de PKK.”
En dat brengt ons terug bij de merkwaardige reflectie van Bart Sturtewagen over het “terrorisme”. Merkwaardig om twee redenen.
Ten eerste maakt ook hij er een potje van door de zionistische terrorist Menachem Begin en de antikoloniale verzetsleider Arafat op één lijn te stellen – Menachem Begin, die met zijn organisatie Irgoen in de jaren 1947-1948 de etnische zuivering van Palestina echt op gang bracht aan de hand van massamoorden op Palestijnse burgers, kan onmogelijk op een objectieve basis op één lijn gezet worden met de antikoloniale verzetsleider Jassir Arafat die daar twee decennia later precies tegenstand probeerde tegen te organiseren met het project voor een seculiere Palestijnse staat voor islamitische, christelijke én joodse Palestijnen. Het feit dat de jood Ilan Halevi jarenlang minister van buitenlandse zaken was van de PLO was zegt veel hierover. De religieus-zionistische Irgoen, die ideologisch aansloot bij de joods-fascistische Revisionistisch-zionistische Alliantie en Betar-beweging van Vladimir Zjabotinski, was eigenlijk het toenmalige joodse equivalent van de huidige zogenaamde “Islamitische Staat in Irak en al-Sjam” ISIS. Haar strijd speelde een belangrijke rol in de vestiging van de zionistische staat in Palestina, een staat waar het hele zogenaamde vrije westen als één man blijft achter staan.
Ten tweede heeft de “vredespoliticus” Martin McGuinness nooit afstand genomen van zijn engagement in de Provisional IRA. En al helemaal niet van het heldendom van al die PIRA-strijders en andere republikeinse soldaten die de gewapende strijd met hun leven bekocht hebben en dit niet alleen sedert eind de jaren 60 maar sedert de Paasopstand van 1916 en daarvoor nog. Zoals zijn opvolgster aan het hoofd van Sinn Féin in de zes graafschappen, Michelle O’Neill, het onlangs nog verwoordde: “Er is geen hiërarchie onder de doden die het gewapend conflict geëist heeft.” Martin McGuinness is maar “vredespoliticus” kunnen worden precies omdat hij mee de wapens opgenomen heeft tegen een onderdrukkend regime. Anders was hij een politieke bedelaar gebleven in een koloniaal bestel zoals zijn collega John Hume, die nu zijn partij ziet verschrompelen.
Hetzelfde geldt voor voormalige “terroristen” als Jassir Arafat, Nelson Mandela, Arnaldo Otegi, Abdullah Oçalan. Als zij “vredespolitici” zijn geworden is dat alleen maar door het heldendom van hun medestanders, soldaten, enz. die de strijd niet overleefd hebben en die dus volgens de redenering van Bart Sturtewagen gestorven zijn als “terroristen”. Dat belet trouwens niet dat ook de “vredespolitici” zelf door hun zogenaamde vreedzame tegenstanders die het status quo van de onderdrukking, bezetting, enz. verdedigen, beschouwd worden als bloeddorstige monsters. We verwijzen hier naar de reactie van talrijke “vreedzame” loyalisten en conservatieve politici, die nooit een wapen aangeraakt hebben maar naar aanleiding van het overlijden van McGuinness verklaarden dat ze “hopen dat [McGuinness] brandt in de diepste uithoek van de hel”. Reacties die we in de krant van Sturtewagen niet gelezen hebben.
De bijna heilig verklaarde Nelson Mandela is een wereldwijd symbool van de strijd tegen de Apartheid geworden precies omdat hij in de gevangenis zat veroordeeld als organisator van Umkhonto we Sizwe (de Speer van de Natie), de gewapende vleugel van het ANC. Het was in de jaren 1970-1980 in Zuid Afrika zelfs verboden een foto van Nelson Mandela te bezitten. Het is precies als politieke gevangene dat hij een mobiliserend symbool geworden is voor de wereldwijde boycot tegen het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime dat tot bijna op het laatste van zijn bestaan de steun bleef krijgen van leiders van belangrijke westerse burgerlijke democratieën als de Amerikaanse president Ronald Reagan en de Britse premier Margaret Thatcher. Zonder militant verzet met politieke gevangenen dat voor een wereldwijde mobilisatie kon zorgen, ook in brede lagen van de bevolking van een hele reeks westerse burgerlijke democratieën, hadden deze leiders het apartheidsregime wellicht nooit laten vallen.
En hoe zit het met de staatsterroristen? We denken hier bv. aan de islamist Recep Tayyip Erdogan en de zeloot Benjamin Netanjahoe. En wat als over enkele maanden een politiek benoemde (onderzoeks)rechter de Guardia Civil naar het Parlement van de autonome Catalaanse regio stuurt om de voorzitster van het Parlement en de minister-president te arresteren voor “poging tot opstand tegen het wettelijke gezag” of “ongehoorzaamheid aan het Spaans Grondwettelijk Hof” of “usurpatie van functies of bevoegdheden”? Welk signaal wordt dan uitgestuurd naar de militanten van de gewapende Catalaanse bevrijdingsorganisatie Terra Lliure die in de jaren ‘90 de gewapende strijd afgezworen hebben om toe te treden tot ERC? Welk signaal wordt dan gegeven aan de Baskische nationale bevrijdingsorganisatie? Dat binnen de burgerlijke Spaanse democratie de vreedzame weg naar zelfbeschikking hermetisch geblokkeerd is door gevangenissen?
