Dinsdagavond 17 maart 2009 zijn we met enkele V-SB'ers naar het NSV-debat over Communisme - Solidarisme - Liberalisme gegaan. De organisatoren zijn erin geslaagd om ons te verbazen, maar niet in positieve zin.
Liberalisme
Een zekere Andres Tirez van Liberales verdedigde het liberalisme. De man meet zich de jongensachtige look aan van een twintigjarige verloren gelopen student - en klinkt ook zo. Zijn uiteenzetting was zo uit een eerstejaars cursus politieke wetenschappen geplukt, en zijn stelling kwam erop neer dat de vrijheid van het individu het hoogste goed is, zolang deze vrijheid de vrijheid zelf niet bedreigt, en dat de democratie zal beslissen welke regels daartoe moeten ingevoerd worden. Op elke vraag van andere sprekers of vanuit het publiek kon hij dan ook niet anders dan deze mantra herhalen: de democratie zal beslissen. Maar welke beslissing dat moet zijn, daarover kon hij geen uitspraak doen. De maatschappij evolueert via een proces van trial and error, en de huidige financiële crisis is niet meer dan "oeps, een foutje". Er moet enkel hier en daar wat bijgesleuteld worden, en dan zijn we weer vertrokken voor een langdurige periode van groei en bloei, daarop kwam het ongeveer neer.
Solidarisme
De grootste verrassing van de avond was zonder twijfel Pieter Vandermoere, die het solidarisme moest verdedigen. NSV kennende hadden wij verwacht dat hij het huidige neoliberale economische model met de grond gelijk zou maken en een pure en onversneden Mussolini zou voorschotelen als revolutionaire oplossing van alle problemen, maar niets was minder waar. Vandermoere verbond solidarisme met Rerum Novarum, de christelijke arbeidersstrijd en priester Daens, en vooral: met het corporatisme van de huidige Belgische staat. Wij leven momenteel in een solidaristisch model, aldus Vandermoere, zie bijvoorbeeld het overleg tussen werkgevers en werknemers in paritaire comités. Hierover valt te discussiëren, maar solidarisme voorstellen als mainstream en establishment is alleszins niet echt wat wij verwacht hadden van een studentenvereniging die zichzelf graag voorstelt als radicaal en revolutionair.
Communisme
De spreker waarvoor wij ons die donkere avond verplaatst hadden van onze knusse woonkamer naar een auditorium met houten banken, was uiteraard Dirk De Haes, die zijn betoog begon met de opmerking dat wie vandaag de dag nog het historische "communisme" verdedigt in Vlaanderen, zichzelf wel heel erg belachelijk maakt. Door een slechte inschatting en indeling van de hem toegemeten tijd bestond zijn betoog grotendeels uit een kritische beschouwing van liberalisme en een stuk solidarisme, en werd het project van een hedendaags Vlaams socialisme relatief onderbelicht en niet verder uitgelegd en beargumenteerd, wat jammer is.
Dit werd echter gecompenseerd door het feit dat Dirk de enige van de drie was met een onderbouwde visie op de huidige economische crisis, de enige die het huidige model fundamenteel in vraag stelde, en de enige die weerwerk bood tegen zijn tegenstanders en hen met rechtstreekse vragen uit hun tent lokte.
Hij was ook de enige die in zijn betoog duidelijk de link legde tussen "zijn" ideologie en de Vlaamse staat. Tirez is erin geslaagd om de woorden "België" en "Vlaanderen" de hele avond niet uit te spreken, en Vandermoere verdedigde vooral het huidige - Belgische - model, waarbij hij zich op aangeven van de moderator ergens halfweg de avond herinnerde dat hij "daarnaast" ook Vlaams-nationalist is en er dus van overtuigd is dat het solidaristische model zelfs nog beter zou functioneren op Vlaams niveau.
Debat
Die moderator, die niet wist in welke volgorde de sprekers aan bod moesten komen, hoe de avond was opgebouwd, wanneer de pauze moest vallen en wie aan wie vragen kon stellen, en die het bovendien niet kon laten om te pas en te onpas ook nog eens zijn eigen visie ten berde te brengen als vierde panellid (met daarin zeer onderbouwde stellingen als "in Afrika willen ze gewoon geen rechtstaat"), zou ongetwijfeld de grap van de avond geweest zijn, als er niet het N-SA geweest was.
Een vertegenwoordiger van dit Nieuw-Solidaristisch Alternatief, die duidelijk wat te veel propaganda uit de jaren '30 van vorige eeuw beluisterd had, deed een poging om tijdens de vragenronde zijn discours doorheen de zaal te bulderen. Poging, want hij zal nog veel moeten oefenen om zijn stem enkele tonen te doen zakken en niet meer te laten overslaan en niet te klinken als een hysterische kleuter die zich in de supermarkt op de grond laat vallen omdat hij zijn snoep niet krijgt.
Nadat zijn beschouwingen van enkele minuten over het nieuwe solidarisme onderbroken werden door de moderator, die wilde weten aan wie de vraag gericht was en wat de vraag eigenlijk was, volgde wat verongelijkt geweeklaag à la Calimero (waarom mag ik geen discours houden en de heren vooraan wel), waarna Dirk ervan werd beschuldigd dat hij en bij uitbreiding het hele marxisme medeplichtig is aan het kapitalisme omdat hij en bij uitbreiding alle marxisten voorstanders zijn van migratie. Liberalisme en marxisme, twee handen op één buik: "De ene (liberalisme) genereert hoofdpijn en de andere (marxisme) is een aspirientje".
Toen Dirk dan antwoordde dat hij toch op geen enkel moment gezegd had dat hij voorstander is van migratie, was het zeer intelligente antwoord: "U heeft ook niet gezegd dat u tegen bent". Toegegeven, uit het feit dat iemand in de hem toegemeten zeer beperkte tijd voor een uiteenzetting over communisme niet zegt dat hij tegen migratie is, kunnen afleiden dat hij daar bijgevolg voorstander van is, getuigt van een superieur Arisch redeneervermogen dat voor simpele Vlaamse socialisten als wij veel te hoog gegrepen is. Dirk deed nog een moedige poging om het migratiestandpunt van de linkse flaminganten correct weer te geven, maar dat was een moeilijke opgave gezien de veelvuldige onderbrekingen door de N-SA-man, die ook steeds agressiever werd naarmate hij begreep dat Dirks standpunt niet datgene was wat hij verwachtte.
Zo kwam er naar het einde toe toch nog wat leven in de brouwerij, al ging het globale niveau van het debat er zeker niet op vooruit. En hadden wij meteen een antwoord op onze vraag waarom de NSV een lauwe en conformistische spreker als Pieter Vandermoere verkoos boven een diehard solidarist ... Ook aan de belachelijkheid zijn er grenzen.
