Op 25/11 omschreef The Times in zijn hoofdartikel de Belgische staat als een 'failing state' (falende staat). The Times was niet alleen. De New York Times had het over een “dysfunctional nation in denial over terror ghetto” (disfunctionele staat in ontkenningsfase over terreurgetto). De nieuwsstek Politico stelde: “Het Brussels nest van radicalisme is slechts één van de tekortkomingen van een disfunctioneel land”. En de Franse krant Le Monde verwijt het Belgisch establishment dat het onder het mom van “nationale eenheid” een gewetensonderzoek uit de weg gaat over institutionele disfuncties die er toe hebben bijgedragen om van Brussel een Europese uitvalsbasis van het internationale gewapende jihadisme te maken.
Zowat iedereen valt steil achterover als hij/zij verneemt dat 'Brussel', een stad van 1,1 miljoen inwoners eigenlijk geen stad is maar een 'gewest', opgedeeld in 19 volledig zelfstandige gemeenten, met 6 politiezones. Terwijl de politiekorpsen in de rijke residentiële gemeenten in het zuidoosten een betrekkelijk rustig leven leiden, zijn de korpsen in het westen en het noorden niet opgewassen tegen hun taken onder meer door gebrek aan manschappen en middelen. Het handhaven van de 19 baronieën ter wille van de Franstalige politieke klasse in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (BHG) heeft er zo toe bijgedragen dat bepaalde zones van Sint-Gillis, Anderlecht, Molenbeek en Brussel broeihaarden van zogenaamde kleine criminaliteit, drugshandel, wapentrafiek en uiteindelijk internationaal islamistisch terrorisme werden. Zo is het mogelijk geweest dat minstens vier geradicaliseerde islamisten uit de onmiddellijke vriendenkring van de ISIS-terrorist Abdelhamid Abaaoud - sedert de schietpartij in Verviers zowat staatsvijand nr.1 - onderling en mét Abaaoud gedurende drie maanden konden overleggen om de slachtpartijen in Parijs voor te bereiden zonder dat er een alarm afging bij de lokale politie, de federale of de staatsveiligheid. The Times citeert dan ook een expert van de Britse veiligheidsdiensten die maar twee woorden nodig heeft om die Belgische geheime dienst te omschrijven: “utterly incompetent”. The Times merkt op dat een soevereine “natie” het recht heeft zich naar eigen goeddunken te organiseren maar dat dit niet ten koste mag gaan van de veiligheid van de buurlanden.
Inderdaad. Om te beginnen zouden de 19 gemeenten best samengevoegd worden tot één stad met één burgemeester, onderverdeeld in een aantal districten die niet noodzakelijk hoeven samen te vallen met de oude gemeentegrenzen. Er zou dan ook alvast één politiezone kunnen komen zodanig dat de beschikbare middelen efficiënter kunnen ingezet worden waar nodig. Dit voor wat betreft het loutere veiligheidsaspect.
De voornoemde misdaadactiviteiten bloeien op een puinhoop van werkloosheid, armoede, kansarmoede en wanhoop in belangrijke mate veroorzaakt door het disfunctioneren van het Franstalige onderwijsnet, het grootste in het BHG, dat massa’s leerlingen zonder diploma of met zo goed als waardeloze diploma’s aflevert. Leerlingen die in het beste geval ééntalig Franstalig zijn, en in het slechtste zelfs het Frans niet voldoende beheersen. Het schrijnend gebrek aan middelen is hier één van de belangrijkste oorzaken. Dat komt omdat het onderwijs in het BHG ondergefinancierd wordt door de Franse Gemeenschap die moet kiezen of ze met haar zeer krappe middelen ofwel zowel het Waalse als het Brusselse onderwijs met moeite de kop boven water laat houden ofwel inzet op één van beiden. En de Franse Gemeenschap zet momenteel in op het Waalse onderwijs. In die context is de oproep van Franstalige politici uit verschillende politieke partijen en de Waalse FGTB om de Franse Gemeenschap op te heffen interessant. Op die manier zou de onderwijsbevoegdheid naar de gewesten gaan. Het is duidelijk dat het BHG nog veel minder dan de Franse Gemeenschap de middelen heeft om een degelijk kwaliteitsonderwijs te organiseren maar de Vlaamse Gemeenschap heeft die mits enige inspanningen wél. De Vlaamse Gemeenschap zou kunnen instaan voor het organiseren van zowel het Nederlandstalige als het Franstalige onderwijs in haar hoofdstad. Op die manier zou de kwaliteit van het Franstalige onderwijs in Brussel gevoelig kunnen worden opgetrokken en dat onderwijs ook afgestemd op de Brusselse en Vlaamse arbeidsmarkt waar kennis van het Nederlands noodzakelijk is.
The Times merkt ook op dat er in België in het algemeen maar ook in Brussel parallelle samenlevingen zijn die gesegregeerd leven. Waardoor er geen identificatie is met de staat die staat voor een niet bestaande natie. Hier raken we de kern van de nationaliteitenkwestie in België. Er bestaat zoiets als een Vlaams en een Waals natiegevoel, gesteund op taal en historisch bewustzijn. Maar het Belgisch natiegevoel is gesteund op negatieve sentimenten overgehouden aan twee wereldoorlogen, non-identiteit en de mythe de eerste multiculturele natie van de EU te zijn. Aan migranten wordt gevraagd zich te integreren. In Vlaanderen is dit in de Vlaamse volksgemeenschap, in Wallonië in de Waalse. Maar in Brussel is er niets om zich in te integreren: geen gedeeld historisch bewustzijn, twee officiële talen, een mozaïek van migrantengemeenschappen waarover het Frans zijn hegemonie geleidelijk maar zeker verloren heeft. Het gevolg is dat er talloze afzonderlijke etnische gemeenschappen ontstaan die zich op zichzelf terugplooien: veelal Berberse Marokkanen, Turken, Congolezen, Albanezen, Bulgaren, etc. Er is in het BHG geen enkele leidcultuur. En toch is die dringend noodzakelijk willen we verhinderen dat het verder uit de hand loopt en er een totale 'balkanisering' komt, met het risico op grootschalige uitbarstingen van inter-etnisch geweld en de creatie van een nog veel grotere vrijhaven voor banditisme en islamistisch terrorisme. Daar is maar één optie voor: Vlaanderen moet geleidelijk maar zeker in versneld tempo vanuit het Brussels onderwijs de leidcultuur opbouwen in zijn hoofdstad. Doet het dat niet dan zal de “verwaseming van België” uitmonden in een nachtmerrie zoals ex-Joegoslavië er één werd op het moment dat het socialistisch experiment er stopgezet werd.
Het confederale project van de N-VA voor België biedt geen enkel antwoord op de grote uitdaging die Brussel is en de zware inspanningen en investeringen die zullen moeten gedaan worden om een apocalyptisch scenario in Brussel te vermijden. Het disfunctioneren van gedecentraliseerde instellingen bestrijden door nog meer te decentraliseren binnen een 3- of 4-ledig Belgisch kader kan alleen leiden tot nog meer disfunctioneren.
Terugkomend op de appreciatie van de Belgische veiligheidsdiensten door een expert van de Britse veiligheidsdiensten is het belangrijk dat Vlaanderen ook op dat vlak ingrijpt. De grootste Franstalige politieke partij, de PS, is helemaal niet geïnteresseerd in de bestrijding van criminaliteit en jihadisme in Brussel. Ze wil gewoon het stemmenpotentiëel van de migrantengemeenschappen veroveren om zo een hegemonie in de Brusselse gemeenten en het gewest uit te bouwen, daarin gevolgd door de MR die haar positie bedreigd ziet. De zesde staatshervorming heeft de minister-president van het Brusselse gewest de bevoegdheid voor de coördinatie van de veiligheidsdiensten in zijn gewest gegeven “maar hij heeft er niets mee aangevangen” dixit Wouter Beke. Diezelfde staatshervorming heeft bovendien een totale versnippering van bevoegdheden op vlak van justitie over de federale en de regionale overheden ingevoerd. Vlaanderen moet zelf zijn veiligheidsdiensten organiseren en normerend optreden voor zijn gerechtelijk apparaat. De enige democratie in het Midden-Oosten – het multireligieuze Libanon – kan daarvoor als voorbeeld dienen. In een staat met verschillende elkaar vijandig gezinde godsdiensten en twee miljoen Syrische vluchtelingen van verschillende gezindheden slagen de veiligheidsdiensten er in het aantal aanslagen te beperken tot een niveau dat schril afsteekt bij zijn buurlanden, zonder censuur toe te passen of grote inbreuken te plegen op de vrijheid van zijn burgers. De sleutel is een stevig uitgebouwde inlichtingendienst met duizenden leden in plaats van enkele honderden agenten en gerechtelijke nultolerantie voor religieuze haatpredikers en jihadisten.
Vlaanderen moet eindelijk zijn verantwoordelijkheid opnemen, in de eerste plaats tegenover zijn eigen bevolking –niet in het minst in zijn eigen hoofdstad - maar ook tegenover zijn buurlanden. Dat kan maar door een einde te maken aan de Belgische chaos en het bestuur van Brussel effectief over te nemen, desnoods zonder instemming van Wallonië. De buurlanden die klagen over het disfunctioneren van de Belgische staat zullen er alle begrip voor hebben. Ziet de Waalse politieke klasse een dergelijk Belgisch bestel niet langer zitten, dan moet ze maar haar conclusies trekken.
