Het voorstel van de VLD om ook in de Belgische staat zogenaamde "mini-jobs" mogelijk te maken, is een zoveelste aanval op de sociale welvaart die de Vlaamse en Waalse arbeidersklasse hebben opgebouwd de voorbije 180 jaar en veroverd op het reëel bestaande België. Het voorstel past volledig in de‘interimisering’van de arbeidsmarkt, waar geen plaats meer is voor werkzekerheid, noch voor de mogelijkheid van een collectieve actie of zelfs een collectieve arbeidsovereenkomst. VLD-voorzitster Gwendolyn Rutten, die het idee lanceerde, ziet in de mini-jobs een manier om “de loonkosten te drukken” en de crisis op te lossen. De V-SB is eerder van mening dat de mini-jobs de crisis alleen maar zullen verergeren.
Duitsland voerde eerder al een enorme liberalisering door van de arbeidsmarkt, waar ook mini-jobs stilaan norm beginnen te worden. Deze tijdelijke en deeltijdse ‘opdrachten’ zijn slecht betaald, en bieden geen enkele sociale bescherming. In het voorstel van Rutten zouden deze mini-jobs ook niet meetellen voor de opbouw van pensioenrechten. Rutten is wel zo vriendelijk van dat lage inkomen dan niet te belasten... ze omschrijft deze jobs voorts als “een systeem van flexibele, laagdrempelige én betaalbare arbeid, al dan niet op uurbasis, om mensen vlotter naar de arbeidsmarkt te leiden”. Dat klinkt mooi, maar het gaat eigenlijk om een structureel opdrijven van de concurrentie tussen werklozen onderling, een neerwaartse spiraal. Wie werkloos is, zal voortaan met slecht betaalde deeltijdse jobs verder moeten zonder werkzekerheid op langere termijn, en mag met collega- werklozen de strijd aangaan voor die jobs. Een voltijds-equivalent aan inkomen verwerven zal moeilijker worden. Wie dat wil, zal meerdere mini-jobs moeten gaan combineren, wat een hoop praktische problemen zal opleveren. Deze 'flexibilisering' gebeurt nu al steeds vaker, omdat steeds meer jobs aan interimbureaus worden uitbesteed.
Dit soort liberale hervormingen wordt al te vaak voorgesteld als een manier om "de crisis het hoofd te bieden". Dat is een zeer misleidende argumentatie. De crisis heeft immers weinig te maken met 'te hoge loonkost'. Zelfs in China wordt het argument van 'te hoge loonkost' gebruikt om te mondige werknemers af te schepen. De economische crisis van vandaag is in wezen een overproductiecrisis: er wordt veel meer geproduceerd dan geconsumeerd, omdat het inkomen van de bevolking geen gelijke tred houdt met die stijgende productie. Er is simpelweg niet genoeg geld om alles op te kopen wat er gemaakt wordt. Deze overproductiecrisis liet zich jaren geleden al voelen in de autosector, en kort daarop in de vastgoedsector. De enige manier om dit op te vangen was door de kredietbubbel te stimuleren: mensen werden aangespoord om massaal te lenen, méér dan ze met hun stagnerend of zelfs dalend inkomen ooit zouden kunnen afbetalen.
Mini-jobs invoeren betekent nog minder reëel inkomen, dus nog meer mensen die zullen moeten lenen. De kredietbubbel wordt daarmee alleen maar groter. Mini-jobs leiden daarmee tot een nieuwe mega-crisis.
Wie de crisis ernstig wil aanpakken zal dit bij de bron van het probleem moeten doen en niet met asociale aanvallen op het inkomen van de bevolking. De schuldenberg moet verlicht worden en dat kan enkel door hetzij de schulden zelf te annuleren, hetzij door het inkomen van de bevolking drastisch op te trekken. Het verdubbelen van het minimuminkomen zou op dat vlak een veel zinniger oplossing zijn dan het nog eens inperken van dat inkomen.
