Rechtse aanvallen en minimalistische berichtgeving in de media, hebben geen weerslag op de mobilisatiekracht van de vakbonden. Integendeel, bij vele leden scherpen die aanvallen de bereidheid tot actie juist aan. Op 6 juni jl. betoogden andermaal zo’n 30.000 vakbondsleden in Brussel, ABVV'ers en ACV'ers (de liberale vakbond deed niet mee) waaronder een delegatie van de V-SB. Waarvoor kwamen de 30.000 betogers op straat? Het accent werd gelegd op de gelijkschakeling van het arbeiders- en bediendestatuut. De regering dreigt het patronaat zijn zin te geven door de ontslagbescherming af te breken en zo andermaal het patronaat miljoenen cadeaus te doen op de rug van de werknemers. De bediendenbond BBTK stelt voor te streven naar gelijke opzegtermijnen binnen een redelijke termijn van bv. 10 jaar, eenzelfde proeftijd voor iedereen, de betaling van een maandloon op basis van de berekening van het uurloon. De betoging was ook een protest tegen de globale sociale afbraakpolitiek van regering, gepatroneerd door de EU. Volgens de nieuwe versie van de wet op de 'concurrentiekracht' zouden de lonen systematisch afgestemd worden op de lonen in onze buurlanden, natuurlijk de laagste. Zo wordt een systeem van een 'race to the bottom' georganiseerd. De mini-jobs die het patronaat voorstelt veroorzaken in Duitsland grote armoede, 16 miljoen armen op een bevolking van 80 miljoen, vandaag zijn er 7 miljoen mini- jobs aan 400€ per maand. De 'working poor' is geen slagzin maar realiteit geworden! Een loonstop van twee tot zes jaar hier in België dreigt de fel gekrompen koopkracht van de werkende bevolking nog meer aan te tasten. 'Stoute' werkgevers zullen gestraft worden als ze loonsverhogingen toestaan. 'Brave' werkgevers die de wet volgen zullen bovenop de 15 miljard die ze al incasseerden, nog eens bijdrageverminderingen cadeau krijgen. Onze economie wordt gecollectiviseerd met gemeenschapsgelden, maar de bazen gaan met het geld lopen. De betogers brachten ook het thema van de fiscale rechtvaardigheid aan.
Men kan in deze tijden heel wat kritiek hebben op het reilen en zeilen van de vakbonden in ons land. Terecht. Maar het is te zien vanuit welke hoek en met welk doel. Ook vakbondsmilitanten hebben kritiek, maar dat belet niet dat ze bereid zijn de barricaden op te gaan voor hun eisen. De Belgische vakbonden zijn vaak de laatste restanten van een oubollig Belgisch unitarisme, gevoed door de vervlechting van de bureaucratische top met het regime. De regeringen-Di Rupo en -Peeters voeren een sociale afbraakpolitiek waartegen die vakbonden dan protesteren. In die context geven massale acties de indruk te dienen als ventiel om stoom af te blazen onder druk van een steeds woeliger wordende vakbondsbasis. Heel wat beroepscentrales, en niet de minst belangrijke, zoals de ACV-bediendencentrale LBC en de ABVV-metaalcentrale profileren zich duidelijker Vlaams of Waals in hun werking en accenten. Tegelijk mag ons niet ontgaan dat vanuit de patronale bolwerken bijna dag in dag uit de vakbonden worden aangevallen. De patronale klassenstrijd met hun rechtse collaborateurs woedt hevig. Het is duidelijk dat ze azen op de vernietiging van de interprofessionele vakbonden in het kader van de neoliberale 'shockdoctrine'. De werkende mens moet terug een goedkope, zwijgende en hardwerkende loonslaaf blijven/worden, een 'working poor', zonder sociale zekerheid en vakbonden. Het enige wat telt zijn aandeelhouders die met de winst uit de arbeid van de loonslaven gaan lopen. Het resultaat kennen we. Vandaag worden mensen gedood door de sociale besparingsplannen. We worden geconfronteerd met een sociale catastrofe in Europa: 26 miljoen mensen waaronder vele jongeren zonder werk of toekomst, 126 miljoen mensen die leven op de rand van de armoede. Het roer moet duidelijk naar links. Massabetogingen zijn de wind die het schip helpen bakboord te draaien. En ze helpen de Europese volkeren en sociale beweging hun eigen lot in handen te nemen om een, door de EU en nationale elites geprogrammeerde sociale 'ijstijd' te voorkomen.
