Terwijl de Belgische elite en de Fortis-top de bank in een Titanic omgevormd hebben, moeten de Fortis-werknemers zonder veel morren hun uren kloppen. Ze hebben geen enkele mogelijkheid om de onzekerheid die ze al meer dan een jaar dagelijks meesleuren van en naar het werk, om te zetten in inspraak over de toekomst van hun bank. Het enige wat ze kunnen doen, is lijdzaam toekijken en de grillen van de kapitalistische toponderhandelaars ondergaan.
Fortis moet en zal verkocht worden aan BNP Paribas, want zo is beslist. De enigen die hen nog tegenhouden, zijn de aandeelhouders, die enkel voor of tegen kunnen stemmen. Ook zij hebben verder geen enkele vorm van inspraak. Het is duidelijk dat Didier Reynders geprobeerd heeft de aandeelhouders te neutraliseren door niet-stemgerechtigde aandelen toch te laten meestemmen. Een bittere pil voor diegenen die hun spaargeld en persioen toevertrouwd hadden aan de illusie van het volkskapitalisme. Reynders is daarmee het gezicht geworden van de elitaire arrogantie.
Het verwondert de Vlaams-Socialistische Beweging (V-SB) dat de vakbonden nog niet tot staken opgeroepen hebben. Wel integendeel, zij spelen een sussende rol en dragen een immense verantwoordelijkheid in het vrijspel van de top.
Georganiseerde syndicale actie komt er duidelijk niet en de vakbonden lijken niet van plan de belangen van alle werknemers te verdedigen. Ondertussen rijdt de trein wel in volle snelheid verder richting Parijs.
Het enige wat dan nog overblijft, is zelfverdediging. De V-SB hoopt dat de Fortis-werknemers de stilte doorbreken en het heft in eigen handen nemen en zichzelf organiseren. Er moet daarmee niet gewacht worden totdat er ontslagen vallen. Solidariteit is hierin een sleutelwoord. Het is het beste wapen om zich te verdedigen tegen de elitaire hyena's. De drempel om het initiatief te nemen tot zelfverdediging, ligt echter zeer hoog. De V-SB verstaat dat de Fortis-werknemers uit hun isolatie gehaald moeten worden.
De V-SB roept daarom alle politieke partijen, vakbonden en basisorganisaties die de belangen van de werknemers op het voorplan plaatsen, op om tot georganiseerde actie te komen. In het federale parlement, door het ontslag van de regering te eisen en te blijven eisen. In de bank, door inspraak voor de werknemers te eisen en assemblees te organiseren. Op straat, door te betogen.
Zodat de rekening van de crisis gepresenteerd wordt aan wie er van profiteert. Hùn crisis voor hùn rekening!
