Dinsdag zal het Belgische voetbalelftal haar kwalificatiematch spelen tegen de nationale ploeg van de staat Israël. Niets meer dan routine, zou je denken. De marketingmachine draait op volle toeren, en bazuint de (uiteraard eentalige) slogan ?#?tousenfrance? rond. De Belgische voetballers staan klaar om terug wat fortuinen te incasseren, klaar om deze te parkeren in de gekende belastingparadijzen. En de fans slaan nog snel een paar bakken Jupiler in voor de tricolore prullaria die erbij horen.
Maar, fan of geen fan van de Rode Duivels, dit is niet zomaar een voetbalmatch. Met deze match sturen de Rode Duivels een niet mis te verstane politieke boodschap uit: voor hen is de staat Israël een staat zoals een andere.
De misdaden van het Israëlische regime zijn genoeg gekend: het hanteert binnen de staatsgrenzen een rigide apartheidssysteem; handhaaft een militaire bezetting op de Westelijke Jordaanoever en voert er een kolonisatiepolitiek die jaarlijks honderden of duizenden Palestijnen het leven kosten; en herleidt de Gazastrook tot een open concentratiekamp en oefenterrein voor de Israëlische wapenindustrie.
Maar ook op sportief vlak voert de staat Israël een gelijklopend beleid. De Palestijnse nationale ploeg wordt systematisch tegengewerkt door de Israëlische bezettingspolitiek: Palestijnse spelers worden verhinderd om zich tussen de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever te verplaatsen, sportmaterieel wordt tegengehouden, en andere Arabische ploegen wordt de toegang tot de zogenaamde 'Palestijnse Gebieden' ontzegd.
Dit lijkt allemaal geen beletsel voor de Rode Duivels. “The show must go on”, en vooral het geld moet blijven stromen.
Er zijn nochtans andere voorbeelden uit de geschiedenis. In 1973 weigerde de nationale voetbalploeg van de Sovjet-Unie haar kwalificatiematch te spelen tegen Chili. Zij weigerde om de militaire junta van generaal Pinochet (die net ervoor de democratisch verkozen regering van Salvador Allende van de macht stootte met een militaire staatsgreep) te legitimeren.
De ploeg van de Sovjet-Unie weigerde te spelen (en uiteindelijk kon de Sovjet-Unie daarom niet meedoen met de Wereldbeker).
Maar de politieke boodschap was niet mis te verstaan: met de vertegenwoordigers van zo'n regime ga je niet leukweg voetballen.
De Rode Duivels hebben echter doelbewust een andere keuze gemaakt. Zij hebben de keuze gemaakt om de staat Israël en haar apartheidsregime te legitimeren door ongestoord een avondje voetbal te spelen.
