Als linkse, Vlaams-nationale organisatie is het niet meer dan vanzelfsprekend dat de V-SB de algemene staking tegen het beleid van de regering-Michel morgen steunt. De door een blinde ideologie gevoerde politiek van de Belgische regering offert immers de belangen van de Vlamingen,waarvan de vergrote meerderheid gevormd wordt door loontrekkenden, gepensioneerden en werkzoekenden, op ten voordele van de kortetermijnbelangen van een kleine minderheid.
Zelf noemt de regering haar maatregelen 'moedig', maar het ontbreekt haar toch maar aan de moed om iets te ondernemen om de ontsporende macht van het financiekapitaal in handen te nemen, de schandalige belastingsafspraken met doorgaans buitenlandse bedrijven (waardoor geen enkele baan in Vlaanderen werd gecreëerd) te annuleren, laat staan om te breken met de reeds decennialange politiek van afbraak van de sociale zekerheid, inclusief de eerste pensioenspijler.
Ondertussen weigert men te investeren in onze economie, omwille van het dogma van de 'bezuinigen' - bezuinigingen waarbij echter nooit wordt bezuinigd op de cadeautjes voor de vrienden groot-aandeelhouders en kapitaalbezitters. Een hele rits maatregelen - indexsprong, verhoging van de pensioenleeftijd, besparingen op de openbare diensten, een 'tax shift' die louter beperkt wordt tot het belasten van consumptie en niet van vermogen of vermogenswinst - maken dat deze regering, voor wie leeft van een loon of een uitkering, niet meer is dan opnieuw een 'belastingsregering': zelfs al zou het kloppen dat we, zoals Gwendolyn Rutten aankondigt, vanaf volgend jaar een hoger bedrag op ons loonbriefje zullen zien, dan nog zullen we met dat geld minder kunnen doen.
Als deze regeringsplannen dan al èèn positief effect zouden kunnen hebben, dan is het misschien de mogelijkheid dat er eindelijk komaf gemaakt wordt met de naïeve bewering dat België garant staat voor solidariteit en een sterke sociale zekerheid. Want deze afbraakpolitiek wordt wel degelijk ook via het Belgische niveau doorgestuurd, in een regering samengesteld volgens de zuiverste belgicistische logica waarbij nationale verhoudingen er niet toe doen zolang er maar een parlementaire meerderheid is (ìwe zijn toch allen Belgenë). Ten dele is ook de besparingspolitiek op Vlaams niveau door België opgelegd, via het Vlinderakkoord. Natuurlijk beheerst de rechtse logica ook het Vlaamse niveau en (structureel) de Europese Unie, maar België is dus duidelijk geen dam tegen het neoliberalisme. Dat was al eerder zichtbaar - uiteindelijk is dit regeringsbeleid weinig meer dan een logische verderzetting van de koers van Di Rupo I (denk maar aan de eindeloopbaanhervormingen of de 16 900 mensen die vanaf 1 januari hun uitkering verliezen), maar dan misschien wat rechtlijniger, zeker in de communicatie - maar nu pas lijkt het verzet ertegen tot volle wasdom te komen.
De Belgische regering heeft zich tot nu toe potdoof getoond voor de verzuchtingen van niet enkel de vakbonden, maar het brede Vlaamse middenveld. Geen toeval: de bedoeling is ieder verzet te breken en de krachtverhoudingen tussen arbeid en kapitaal in voordele van die laatste te beïnvloeden, om zo in de toekomst nog verder deze weg op te kunnen gaan. Het antwoord van de Vlaamse samenleving moet een even harde onverzettelijkheid zijn. Staken doet nu pijn; niet staken zal later nog veel meer pijn doen.
