Vier jaar na het losbarsten van de financiële crisis zien we de werkelijke agenda van degenen die de crisis veroorzaakten zich openbaren. Voor de bevolking zal de echte crisis nu beginnen: we staan aan de vooravond van een massale transfer van de bevolking naar een economische elite, met als speerpunt vandaag de failliete banksector.
Zowat alle voorgestelde oplossingen vanuit de klassieke politieke partijen om de crisis aan te pakken komen op hetzelfde neer. Ze stijgen niet veel verder uit boven wat vingerwijzen naar onverantwoorde leners en mensen die te vroeg op pensioen zouden gaan. Tegelijk wordt op alle fronten de aanval ingezet op de sociale welvaartsstaat, dat wil zeggen de koopkracht van de bevolking. Het afschaffen van de index zou bijvoorbeeld de koopkracht tegenover de inflatie doen afnemen, wat meer mensen in de schulden zou drijven èn de overproductiecrisis (het feit dat we steeds meer produceren maar de lonen niet gelijk stijgen, waardoor de producten niet verkocht kunnen worden tenzij op krediet) nog verergeren. De crisis aanpakken door de bevolking de rekening te presenteren zoals de regering-Di Rupo-Vanackere doet, daar zeggen wij uitdrukkelijk nee tegen. Uit cijfers van de Vlaamse overheid blijkt dat in 2010 reeds meer dan 650.000 Vlamingen moesten leven van een inkomen dat onder de armoededrempel ligt, waarbij die uit de hoofdstad nog niet eens werden meegerekend Dat waren 30.000 mensen meer dan het jaar voordien. De armoede in dit land neemt dus toe. De afbouw van de sociale zekerheid kan dit alleen maar verergeren.
Deze crisis zit ingebakken in het financieel, economisch en politiek model dat tegenwoordig Europa heet en waar België het regionale departement van is. Met de eenmaking als dogma, werd de Belgische staat verplicht deel te nemen aan een haast totale deregulering van de financiële markten. Het vrij verkeer van mensen en goederen werd in de eerste plaats het vrij verkeer van gigantische kapitalen om ongeremd te kunnen speculeren en wereldwijde zeepbellen te scheppen (zoals in de vastgoedsector, waardoor de huurprijzen drastisch omhoog gingen). Het huidige beleid van de EU is er op gericht nog meer zeepbellen te scheppen om een kunstmatige economische groei in stand te houden, maar ook door de gevolgen van dit beleid aan de bevolking door te factureren.
Tot voor kort kon men de Europeanen nog wijs maken dat de crisis vooral een probleem was van luie en corrupte Grieken en Spanjaarden. Maar de crisis kruipt nu steeds dichterbij, de Nederlandse regering viel er net over en het probleem Dexia zal ons nog veel pijn doen. Stilaan blijkt dat de "bezuinigings"-retoriek die men op Europees niveau voert geen enkele oplossing biedt: de Griekse economie glijdt integendeel steeds verder weg. Als de bel ook hier barst, zijn Griekse scenario's voor ons niet ver weg meer. Meer nog, geen enkel land is vrij van dat risico, zelfs het zogezegd goed presterende Duitsland niet, waar de banksector ook vroeg of laat "geholpen" zal moeten worden.
Binnen het Europese kader van het Verdrag van Maastricht en het Stabiliteitspact is geen toekomst voor de volkeren van Europa. Geen enkele federale of Vlaamse regering, ongeacht welke partij er in zit, zal de crisis fundamenteel kunnen aanpakken zolang we ondergeschikt blijven aan de in sociaal opzicht mislukte "Europese eenmaking". De met veel tromgeroffel aangekondigde grote Zesde Staatshervorming van België zal daar niets aan veranderen. De eerste stap naar een echte aanpak van de crisis is het herstellen van de soevereiniteit van de volken in Europa, zodat zij weer zelf hun economisch beleid kunnen voeren op eigen maat, en het aangaan van solidariteitsverbanden tussen die volken los van de bestaande Europese verdragen en structuren. In eerste instantie willen we dat het recent opgestelde Stabiliteitspact wordt afgekeurd, want dit sociaal-economische paard van Troje zal blijken het begin te zijn van een onverbiddelijke neerwaartse spiraal van sociale afbraak.
Het kan niet dat dat diegenen die de financiële crisis veroorzaakt hebben en er ook het meest van hebben geprofiteerd zoveel mogelijk uit de wind gezet worden. Terwijl de lusten van de financiële zeepbel naar de rijken zijn gevloeid, vindt de Belgische regering het normaal dat de lasten worden verdeeld onder werkenden en werkzoekenden. Het kan niet dat de allergrootste multinationals geen belastingen betalen. In deze tijden van nultolerante tegenover werkzoekenden, gepensioneerden en leefloners is het tijd dat eindelijk nultolerantie wordt toegepast tegenover de grote bedrijven die de werknemers bestelen via hun "creatieve belastingplanning". Daarom moeten alle achterpoorten gesloten worden en de wettelijke vennootschapsbelasting gewoon geïnd worden. Een sociale herverdeling is slechts mogelijk na een fiscale herverdeling tussen arbeid en kapitaal. Zolang dat niet op Europees vlak kan georganiseerd worden moet het op nationaal vlak gebeuren.
