Zelfstandigheid moet de Vlamingen, niet enkel VOKA, helpen
De regeringsformatie is intussen 300 dagen ver. N-VA kwam langs Vlaamse zijde als grote overwinnaar uit de verkiezingen met de verkiezingsslogan "Nu durven veranderen. Een sterk sociaal en economisch perspectief voor Vlaanderen en Wallonië." Na 300 dagen onderhandelen lijkt N-VA steeds verder afstand te nemen van de datgene waarmee zij naar de verkiezingen trok.
Dit wordt pijnlijk duidelijk bij het voorstel van N-VA om gewesten een bonus te geven per geschorste werkloze. Het "sterk sociale perspectief" waar N-VA mee naar de verkiezingen trok, lijkt helemaal opgeborgen. In plaats van gewesten te belonen voor het creëren van waardige werkgelegenheid, worden gewesten beloond om werkzoekenden in de bestaansonzekerheid te kegelen.
De oorzaak hiervan is dubbel. Enerzijds lijkt N-VA telkens verder mee te stappen in de reformistische logica. Van structurele hervormingen is geen sprake meer. Zelfs niet van homogene bevoegdheidpakketten. Men zit vast in de bestaande structuren waarbij deelstaten geen verantwoordelijkheid dragen voor het eigen beleid. Toen N-VA enkele maanden geleden nog voorstelde om het hele beleid qua werkgelegenheid en werkloosheidsuitkeringen naar de deelstaten te brengen, liet VOKA onmiddellijk haar "njet" horen en stelde dat deze bevoegdheid federaal moest blijven. N-VA blijkt te volgen. De Wevers boutade dat VOKA zijn echte baas is, was dan wel sarcastisch, maar blijkt niettemin weer een grond van waarheid te bevatten.
Anderzijds grijpt de ultraliberale vleugel binnen N-VA deze institutionele absurditeit aan om een asociaal beleid door te drukken, binnen de Belgische structuren. Zij gaan ervan uit dat iedere werkloze per definitie een werkonwillige is, en hopen op de vergroting van de druk om veel te laag betaalde arbeid aan te nemen. Zo wordt categorie van de werkende armen vergroot.
Volgens de V-SB moet de nadruk niet liggen op de bestraffing van werkzoekenden, maar op de creatie van jobs - waardige jobs, geen hamburgerjobs waardoor werkende mensen nauwelijks hun huur of verwarming kunnen betalen. Voor de V-SB moet de Vlaamse strijd om zelfstandigheid een hefboom zijn om welvaart, sociale rechtvaardigheid en meer democratie te verwezenlijken. Niet om binnen de Belgische structuren een asociale heksenjacht op werkzoekenden te subsidiëren.
