De Vlaams-Socialistische Beweging (V-SB) zijn de uitlatingen van Frans Crols op de recentste IJzerwake onaanvaardbaar. Zij vertegenwoordigen alles waardoor de rechterzijde een last is voor het Vlaamse emancipatieproject.
Het is opvallend dat Frans Crols niet sprak over de zeven miljoen inwoners die Vlaanderen rijk is, of zelfs maar van de zes miljoen die er leven indien we Brussel wegdenken, maar van vijf miljoen. Aangenomen dat het niet om een vergissing gaat, moet de vraag worden gesteld welk miljoen mensen de heer Crols niet als Vlamingen beschouwt.
Over wiens Vlaanderen het in de visie van de heer Crols moet gaan, wordt echter duidelijker wanneer nagegaan wordt op welke gronden hij zijn pleidooi houdt. Hij meent dat in een onafhankelijk Vlaanderen de patronale krachten vrij(er) spel zullen hebben. Zijn Gouden Eeuw zal er èèn zijn zonder macht voor de vakbonden (met die van de patronale organisaties is er volgens hem niets mis) waar arbeiders tot hun 70e moeten werken, waar de staat systematisch de verliezen van de kapitalisten opvangt, waar de openbare diensten minimaal zijn, waar de kloof tussen de inkomsten van de armsten en die van de rijksten nog breder is dan nu. Even opvallend als het liberale pleidooi van de heer Crols, is z'n aandringen om Brussel los te laten. Frans Crols heeft daarbij de bel horen luiden, maar weet niet waar de klepel hangt. Hij laakt terecht de drang bij de Vlaamse politieke leiders om toe te geven aan de chantagepogingen rond Brussel en wijst terecht op de verwevenheid tussen Brussel en de rest van Vlaanderen, maar trekt daaruit de verkeerde conclusies. Eerder dan Brussel loslaten, zijn dit redenen om eindelijk een assertieve i.p.v. (op z'n best) defensieve strategie te ontwikkelen - een waarbij ook, misschien tot spijt van sommigen, de Brusselaars van allochtone afkomst een rol in zullen spelen. De Brusselaars hebben geen belang bij om opgesloten te worden in een verpauperend stadstaatje, en de rest van Vlaanderen heeft geen belang bij een groot verfransend en verpauperend gat in het midden van zín grondgebied, dat onvermijdelijk een impact zal hebben op Vlaams-Brabant.
De V-SB blijft ervan overtuigd dat de Vlaamse Beweging slechts relevantie en toekomst heeft indien zij erin slaagt de belangen van de meerderheid der Vlamingen - en dat zijn niet de lieden die worden vertegenwoordigd door de patronale organisaties ñ te incarneren. Zij moet dan strijden voor collectivisering van de essentiële nutsvoorzieningen, waar de economie ten dienste wordt gesteld aan het collectieve welzijn, waar gewerkt wordt aan het dichten van de inkomens- en welvaartskloof en sociale cohesie. Wil zij geloofwaardig zijn, dan moet ze ook strategisch radicaal zijn en niet trachten een capitulatie zoals een amputatie van haar grondgebied voor te stellen als een moedige zet. Misschien is dat òòk iets wat we kunnen leren van de Derde Wereld...
