Maandagavond is onze vriend en kameraad van het eerste uur Joost Vandommele na een slepende ziekte overleden.
Sinds jaar en dag kenden we Joost als een man met vele facetten: uitgesproken linkse flamingant, spoorwegman, vakbondsman, historicus, internationalist … Maar ook en vooral iemand met het hart steeds op de goede plaats wiens aanwezigheid voor velen zal worden gemist.
Geboren in een gezin met sterke Vlaams-nationale wortels, zette hij zijn eerste politieke passen als jongeling binnen het rechtse Vlaams-nationalisme. Niet in het minst onder de invloed van de Ierse strijd evolueerde hij al snel naar de radicale linkerzijde, samen met de anderen van wat al gauw de Werkgroep Arbeid zou vormen. Later vormde Joost jarenlang een drijvende kracht achter het Ierlandkomitee.
Voor iedereen die van ver of van dichtbij iets met “links en Vlaams” te maken had, was Joost een begrip. Maar ook ruimer was Joost uitgegroeid tot een referentie vanwege zijn onovertroffen kennis van de geschiedenis van o.m. de sociale strijd (niet in het minst van Gent, waar hij een unieke stadsgids was) en het aktivisme (met inbegrip, maar niet beperkt tot Joosts grootvader, de dichter René de Clercq).
Met Joost verliezen we dus ook een deel van ons geheugen. Joost was een amateur-historicus in de edelste zin van het woord en bood zodoende een broodnodig tegenwicht tegen de gezagsgetrouwe tendensen binnen het “officiële”, academische milieu. Joost heeft zich tot op het laatste op dit vlak ingezet. Gelukkig kon Joosts magnum opus Gent, een bakermat van democratie en socialisme nog in 2017 van de pers rollen.
Binnenkort publiceren we een uitgebreider in memoriam. Op dit ogenblik zijn onze gedachten echter in de eerste plaats bij Joosts echtgenote en kinderen.
