Ziezo, het is weer achter de rug. Het wekenlang in de pers breeduit geadverteerde spontane volksprotest van zondag zit erop. De organisatoren - blijkbaar studenten die niet zo goed op de hoogte zijn van de academische kalender – gewagen van een succesvolle opkomst. Een peiling van Le Soir tijdens de betoging leverde N-VA het argument om te concluderen dat bijna 80% van de betogers Franstalig was. De vraag is evenwel, of de optocht zo succesvol zal zijn in zijn expliciete doelstellingen: een regering, en in zijn impliciete: het redden van de Belgische staat, liefst zo onveranderd mogelijk. Diegenen die de mededeling dat flaminganten ook welkom waren, letterlijk hebben genomen, hebben mogen ondervinden dat dit enkel zo is wanneer zij hun politieke gezindte niet merkbaar maken. Het lijkt echter onwaarschijnlijk dat de fundamentele problemen van dit land hiermee opgelost zijn.
Vermoedelijk zou aan de onderstaande lieden iets meer aandacht zijn besteed mocht het om een Vlaamsgezinde betoging zijn gegaan...
Dat dit een apolitieke betoging was, is uiteraard onzin – al was het maar omdat de expliciete eis ervan wezenlijk politiek is, nl. betrekking hebbende op de polis, de publieke gemeenschap. Hoogstens was ze niet partijpolitiek, althans niet in de positieve zin. Want, laat ons wel wezen, deze betoging was in de eerste plaats bedoeld om de N-VA onder druk te zetten of de publieke opinie op een zodanige wijze onder druk te zetten, dat het verkiezingssucces van deze partij weldra een accident de parcours zal blijken. Dat is uiteraard het goede recht van de betogers, maar enige eerlijkheid zou aangenaam zijn. Het verraadt evenwel een oppervlakkig analyseniveau wanneer men denkt dat de problemen van deze staat enkel te wijten zijn aan één onwillige partij (die overigens, zoals wij reeds hebben aangegeven, wel toegevingen heeft gedaan die voor ons onaanvaardbaar zijn). De neergang van de Belgische staatsdragende burgerij, door haar eigen keuze om de dienstmaagd te worden van het mondiale kapitaal en een precarisering van het sociale stelsel te bewerkstelligen, gecombineerd met het bestaan van twee historisch gegroeide naties, wordt hiermee niet ongedaan gemaakt.
Léopold graaf Lippens, eminent kenner en groot fan van de Belgische solidariteit, aan het woord...
De betoging was, zoals gezegd, door en door politiek. Maar zij was in zekere mate ook antipolitiek, in die zin dat zij depolitisering in de hand werkte. Een verhoging van het politieke bewustzijn, bv. het in vraag stelling van de onderschikking van onze democratie aan de supranationale en ondemocratische beslissingen van de Europese Centrale Bank, had dit expliciet niet op het oog; enkel van tel waren de perikeltjes rond de regeringsprogramma. En de basisoproep was: “Geef ons een regering!” De aard ervan deed er niet toe. Stond er in de eerste zin van het regeerakkoord de deportatie van een etnische of religieuze bevolkingsgroep gepland, dan was dat blijkbaar ook goed. Een realistischer scenario is dat het regeerakkoord een verderzetting van het neoliberale beleid zou inhouden, ditmaal met de financiële crisis als voorwendsel. Het is dan ook zeer bedroevend dat een aantal linkse bewegingen er geen graten in zag om mee te stappen... Het baart ons zorgen dat zij zich achter een betoging scharen die politiek-ideologische tegenstellingen als achterhaald aanziet, die klassenverzoening propageert (PVDA+ die schouder aan schouder optrekt met graaf Léopold Lippens), die culturele verschillen wil maskeren ("nous sommes un"), die verkiezingen bestempelt als ‘electorale spelletjes’, en dat allemaal in naam van het belang van het land.
