Het is zover: het Europese Parlement heeft op 17 december gestemd voor de principiële erkenning van de Palestijnse staat, net als voor een daarmee verbonden tweestatenoplossing. Een politiek en symbolisch belangrijke stap. Leuk! Maar ook niet meer dan dat...
Deze resolutie komt immers twintig jaar te laat, en van Palestina blijft inmiddels niet veel meer over. Sinds de vredesakkoorden van Oslo in 1993 volgt de EU de gevoelige politieke situatie tussen Palestina en de staat 'Israël' nauwlettend op, maar niet veel meer dan in woorden. Sinds de akkoorden blijft de Israëlische staat openlijk en ondubbelzinnig de mensenrechten op het door hem gekoloniseerde grondgebied negeren en promoot het zonder scrupules de uitbouw van nieuwe nederzettingen op Palestijns gebied, vaak zelfs door de annexatie van essentieel landbouwgebied of gebied dat nodig is voor watervoorziening, waardoor er continu geknaagd wordt aan de reeds vastgelegde grenzen. Van de grenzen van 1967 blijft inmiddels niet veel meer over, en dit tegen alle internationale verdragen in. Al even lang horen we niet veel meer dan symbolisch gemopper van de Verenigde Naties en de EU, die nog steeds geen werkelijke sancties tegenover de Israëlische staat durven treffen om het weinige dat er nog overblijft van het 'vredesproces' niet verder in gevaar te brengen. En dit weten de Israëlische politieke verantwoordelijken maar al te goed: onder het mom van het lopende vredesproces winnen zij immers tijd en beschikken zij over een Westerse vrijgeleide, gesteund door de macht van de VS, om hun illegale en extreem gewelddadige bezettingspolitiek voort te zetten zonder dat hen ook maar enige sanctie opgelegd wordt. Premier Netanjahoe speelt daarbij te pas en vooral te onpas de gruweldaden tegen de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog uit. Deze feiten legitimeren nergens de gruweldaden die de huidige staat Israël aanricht tegen het Palestijnse volk, maar de recuperatie van de Holocaust blijkt wel een efficiënt middel te zijn om Europese kritiek op het beleid van de staat Israël de mond te snoeren.
Op 17 december keurde het federale parlement van de Belgische staat eveneens een dergelijke resolutie goed, met een algemene consensustekst als resultaat, waarin de parlementsleden de onvoorwaardelijke erkenning van de Palestijnse staat verwerpen en kiezen voor een tweestatenoplossing "in het kader van een onderhandelingsproces waarin beide partijen een akkoord hebben bereikt over de belangrijkste thema's, waaronder de afbakening van de grens en het statuut van de stad Jeruzalem". Ook moet een Palestijnse staat "een economische toekomst (...) hebben" met "recht op economische welvaart en soevereiniteit". Voor hen hoeft de grens van 1967 dus zelf niet behouden worden maar dient de definitie grens nog onderhandeld te worden. Wie de politieke evolutie volgt, weet dat dit in praktijk betekent dat er nooit een effectieve erkenning van een Palestijnse staat zal plaatsvinden, laat staan een die over genoeg grondgebied, middelen en mogelijkheden beschikt om economisch rendabel en 'welvarend' te kunnen zijn. Ook hier gaat het dus vooral om een symbolische erkenning, waarbij overigens ook duidelijk met twee maten en twee gewichten wordt gewerkt. Immers, voor een erkenning van de Palestijnse staat moeten we wachten tot succesvolle onderhandelingen met de bezetter, terwijl de erkenning van de staat Israël onverkort behouden blijft en aan geen voorwaarden wordt verbonden. Minstens even symbolisch is de positie van het netwerk van Europese Joden voor een Rechtvaardige Vrede, dat zijn steun uitspreekt voor de erkenning van een soeverein Palestina binnen de grenzen van 1967 met inbegrip van Oost-Jeruzalem en Europa oproept om het associatie-akkoord met de staat Israël op te schorten zolang deze laatste de bepalingen opgelegd door het internationale recht en de VN-resoluties niet opvolgt.
Tot op heden hebben 135 van de 193 VN-lidstaten de staat Palestina erkend, en dus ook het Europese Parlement. Mooi zo. Helaas is het meer dan waarschijnlijk een druppel op een hete plaat en komt een definitieve vrede, laat staan een rechtvaardige en economisch leefbare Palestijnse staat, hiermee niet dichterbij. Was dit eerder gebeurd, had een rechtvaardige en democratische Palestijnse staat misschien al bestaan, net als een langdurig en stabiel vredesproces.
