1. Naar aanleiding van de septemberverklaring van de N-VA-CD&V-VLD-regering Bourgeois I werd een actieplatform, “Hart boven Hard”, opgericht bestaande uit tientallen Vlaamse sociale organisaties uit vakbonden, de socio-culturele wereld, theater, kunsten, bibliotheekwezen,... die in verzet gaan tegen de drastische besparingen die opgelegd worden aan de gezinnen van hardwerkende Vlamingen, mensen met een uitkering en de culturele sector in de breedst mogelijke zin,… De besparingen die op de Vlaamse bevolking afkomen vormen een onderdeel van een groter plaatje in Europa. Vanuit ik weet niet welke cenakels wordt, met talloze ideologisch geïnspireerde interventies in de media, onderwijs en pers, de blauwe loper uitgerold voor de neoliberale shockdoctrine waarin alles op de schop komt. Het alfa en mega van de neoliberale “heilstaat” zijn de eigenaars van de economie, banken, dienstensectoren. Ze claimen als ‘Leading Succes People' (LSP) de controle en hegemonie over het gehele maatschappelijke leven: van onderwijs, loonvorming, de sociale zekerheid, tot en met de culturele sector. De samenleving moet in dienst komen van de winsten en aandelenkoersen van het privaat bedrijfsleven. De sociale welvaartsrol van de overheid moet opgeruimd worden. De overheid moet een 21e-eeuwse variant worden op de “nachtwakersstaat” van de 19e eeuw en het eufemisme voor “trek uw plan” is de “zelfredzaamheid”. Het patronaat gedraagt zich als hooligan in maatpak en schuwt dreigingen van sabotage van de economie (Unizo-topman Van Eetveldt) of Griekse toestanden niet. In Vlaanderen zijn de uitgesproken politieke vertolkers van deze stroming de N-VA en VLD.
2. Als links flaminganten kunnen we niet anders dan verheugd zijn over het initiatief van Hart boven Hard. Immers, een buitenparlementaire beweging voor sociale en democratische eisen kan de druk op de machtscenakels organiseren. Wat niet betekent dat we als een 'kieken zonder kop' het actieplatform “Hart boven Hard” steunen. Immers er zijn heel wat bedenkingen te maken over zowel de houding van een bepaald soort Vlaamsgezinden als de linkse en progressieve krachten in Vlaanderen. In vele landen en naties vormt de sociale strijd en strijd voor de nationale zelfstandigheid een tandem. Het recentste voorbeeld is dat van het referendum in Schotland. In Vlaanderen ligt de afstand tussen de sociale en nationale beweging mijlenver uiteen.
3. Vele decennia lang is de arbeidersklasse, haar vakbonden en het sociale middenveld nagenoeg totaal afwezig in het politieke debat over de strategie van de Vlaamse beweging. Ze participeren niet aan het debat, ze zetten er zich tegen af of demoniseren het. Ze sluiten zich af van het historisch verleden van de Vlaamse beweging waar het links en sociaal flamingantisme vaak hand in hand gingen. Zij focussen op de rechtse , kleinburgerlijke onderstroom die momenteel , mede door hun toedoen , dominant is geworden. Het is het perfecte mechanisme van de 'self-fulfilling-prophecy'. De kloof lijkt zich vandaag nog te verdiepen. Het Belgisch regime lijkt voor de meeste van de organisaties die zich aansluiten bij Hart boven Hard een van staal en beton gegoten kader waarin zij hun progressieve acties situeren en sluit nadrukkelijk de ogen voor wat groeiende is in Vlaanderen. Ze vergeten dat de huidige V-partijen zowat 40% van het Vlaamse electoraat vertegenwoordigen. Hart boven Hard dreigt gekneld te geraken tussen enerzijds de zowat 600.000 Vlamingen die onder of net boven de armoedegrens leven en die zich elke dag in een overlevingsstrijd bevinden en dus weinig interesse zullen hebben voor de subsidiestromen naar structuren en organisaties. Langs de andere kant is er de massale aanhang van de V-partijen waar de welvarende middenklasse weinig of geen empathie heeft voor het “gesubsidieerde profitariaat”. Grote groepen van zelfstandige beroepen, kaders, middenstanders, ambtenaren en arbeiders en bedienden,... zijn bezig met geld te verdienen en hoogstens is hun extra- professioneel leven bijgekleurd door het bijwonen van een door een bedrijf gesponsorde voetbalclub, aftrekbaar van de belastingen, of wonen ze een concert bij met toegangstickets betaald door de firma waarin ze werken. Of ze zijn lid van een elitaire, op sponsoring en liefdadigheid draaiende, Kiwanis- of Rotary-club. Waarom meenden de schrijvers van de alternatieve Septemberverklaring van “Hart tegen Hard” zich te moeten afzetten van de strijd voor het Nederlandstalig karakter van de Brusselse Rand? Het is een democratische eis, die linksen en progressieven zouden moeten omarmen! Voor zover onze kennis reikt,werden organisaties zoals het Priester Daensfonds of de Vlaamse Socialistische Beweging (V-SB), Meervoud vzw of de Gravenstreengroep niet betrokken bij het platform van Hart boven Hard. Een gemiste kans om sociale en Vlaamse ontvoogdingsstrijd in één grote verzetsbeweging te laten samenvloeien.
4. Tegelijk zien de sociaal- en links flaminganten en levensgroot probleem voor de Vlaamse ontvoogdingsstrijd zoals die vandaag gedomineerd wordt door rechts- conservatieven onder de charismatische leiding van de heer De Wever, die zich beroept op schimmige en reactionaire denkers zoals een Edmund Burke en Theodore Dalrymple. Vele flaminganten lijken wel onder een 'stalinistisch marsorder' te leven door elke kritiek op de N-VA te counteren met de stilte van een 'omerta' of het argument “het neoliberaal beleid is niet van gisteren: het wordt al dertig jaar uitgebouwd door die krachten die nu de N-VA kritiseren”. Dat is wel zo, maar je kunt geen toekomstgerichte actie voeren door steeds naar het verleden te verwijzen, dat je zogezegd aanklaagt, maar hetzelfde vandaag, in een nog grotere versnelling, hypocriet met de mantel der liefde te bedekken. Het is alsof je de collaboratie van de oorlog met de mantel der liefde bedekt door te verwijzen naar de repressie en onderdrukking van het Belgisch regime. Daarbij komt dat de opstelling van de rechtse partijen in Vlaanderen een kwalitatieve omslag betekent . De neoliberale shockdoctrine die vandaag in Vlaanderen aan de orde van de dag is, is een kwalitatieve sprong naar een Nieuwe Orde. Van het naoorlogse Belgisch corporatistisch model, waarbij klassencollaboratie met compromissen over de positie van de partijen tussen arbeid en kapitaal fijnmazig werd uitgebouwd, wordt vandaag afscheid genomen en vervangen door een elite die de rijkdom die in de samenleving geproduceerd werd, rooft ten koste van de volkswelvaart en welzijn. Wat op Belgisch vlak begonnen is dertig jaar geleden dreigt nu zijn bekroning te vinden op regionaal vlak met een N-VA die kleur heeft bekend: niet de Vlaamse zaak, nog minder het Vlaamse volk en zijn welvaart staat centraal, maar wel het installeren van een Nieuwe Orde. Het huidige door rechts- conservatieven gedomineerde flamingantisme leidt het Vlaamse volk naar de impasse. Links zal zich anderzijds in Vlaanderen grondig moeten recycleren wil het niet lange tijd marginaal worden. Een volwaardige linkse Vlaamse beweging waarin het sociale en de Vlaamse ontvoogdingsstrijd de vingers van één vuist zijn kan op termijn soelaas brengen en voldoende tegengewicht bieden.
5. Wij steunen het actieplatform Hart boven Hard, niet van harte, er zitten nog te veel vele losse eindjes aan. Maar je kunt niet eeuwig excuses vinden, om de actie niet te steunen die in grote lijnen ook deze is van een links flamingant.
Miel Dullaert
