Er bruist wat in Schotland. Op 22/09 verzamelden zo'n 8000 Schotten in Edinburgh met de niet mis te verstane boodschap: “Scottish independence!”. Flinke delegaties uit Vlaanderen (zo'n 60 man) en Vèneto, maar ook aanwezigen uit Baskenland, Catalonië, Wales,... trokken naar Schotland om de betoging en de eis te ondersteunen. Ook de V-SB gaf uiting aan haar solidariteit met het Schotse volk en hun recht op zelfbeschikking, en was aanwezig met een delegatie.
Al jaren groeien de pro-onafhankelijkheidspartijen (Scottish National Party, Scottish Green Party, Scottish Socialist Party, Solidarity,...) en zijn de anti-onafhankelijkheidspartijen (Labour, Liberal-Democrats en Conservative) in vrije val. Sinds 2007 hebben de partijen die de Schotse onafhankelijkheid steunen, zelfs de meerderheid in Holyrood, het Schotse parlement.
In 2014 wordt een referendum voorzien waarin de Schotten zich kunnen uitspreken over de eventuele onafhankelijkheid van hun land.
De Schotse nationale beweging mag dan wel weinig traditie hebben met betogingen en grote manifestaties, toch valt het op hoe breed zij vertegenwoordigd is in de verschillende lagen van de Schotse maatschappij. “Syndicalisten voor Schotse onafhankelijkheid”, “Jongeren voor Schotse onafhankelijkheid”, “Feministen voor Schotse onafhankelijkheid”, de Schotse vredesbeweging, allerhande radicaal-linkse bewegingen en partijen, migranten die van waar ook ter wereld in Schotland terecht kwamen pleiten onomwonden voor de onafhankelijkheid van hun nieuwe vaderland: Schotland. Zelfs ontevreden Labour-stemmers schaarden zich als “Labour voters for Scottish Independence” achter de betoging.
Schotse onafhankelijkheid is dan ook geen institutioneel fetisj. Het is voor de Schotten een middel om een ander beleid, een eigen Schots beleid te voeren. Het is een middel om kostenloos onderwijs te organiseren. Het is een midden om de gezondheidszorg in gemeenschapshanden te houden. Het is een middel om verlost te geraken van de Trident-kernwapens in Faslane, om een einde te maken aan zinloze oorlogen zoals in Irak of Afghanistan. Binnen de Schotse nationale beweging is de meest gehoorde houding tegenover de NAVO: Schotland uit de NAVO! Ook over EU-lidmaatschap is men zeker niet eenduidig positief...
Een pleidooi voor een onafhankelijk Schotland is geen steriele staatkundige houding: het is een middel om een ander beleid te realiseren. Een solidairder beleid, zonder uitsluiting, dat op internationaal vlak een vredesbeleid voert i.p.v. een Brits of NAVO-oorlogsbeleid.
Het mag een voorbeeld zijn voor de Vlaamse beweging. De Vlaamse onafhankelijkheid zal nooit aanvaard worden door de Vlaamse meerderheid, zolang de Voka-teneur de richting bepaalt (besparingen op openbare dienstverlening, privatisering en liberalisering, individualisme en consumentisme,...) en volledig meegaat in het EU-verhaal dat ons niet alleen een neoliberaal beleid opdringt, maar tevens onze nationale soevereiniteit ondermijnt.
