Er gaat geen dag voorbij of je hoort journalisten en politici dezelfde mantra afspelen: "Europa (lees: de Europese Unie) vraagt" luidt het credo. De EU wordt dan voorgesteld als een soort bovenmenselijke, of althans bovenpolitieke en objectieve verkondiger van wat het gezond verstand dicteert. Het in vraag stellen van deze instelling en de euro lijkt bijna een fysieke onmogelijkheid, alsof men evengoed kan vragen om de zon morgen niet te laten opkomen. Voor de V-SB lijkt het echter een noodzakelijkheid, willen we nieuwe oplossingen zoeken voor de problemen die een decennialang neoliberaal beleid die de EU (op z'n minst sinds de Europese Akte van 1986, indertijd als EEG) heeft gefaciliteerd.
In de penibele situatie waarin onze economie zich bevindt kan men nog moeilijk de hoofden en de geesten koel houden en naar echte nieuwe oplossingen zoeken.
Een (wankelende) euro betekent verzwakking van de democratische instellingen van de natiestaten, hun soevereiniteit en de welvaart van de volkeren. Als sociale soevereinisten pleiten wij ervoor om de Euro af te voeren en de eigen munten weer in te voeren. Zo is er nog min of meer controle over de eigen financiën. Dit moet echter gekoppeld worden aan zowel de omvorming van de banksector tot sector van publieke dienstverlening (met als minimum minimorum de oprichting van een openbare bank), het vestigen van het monopolie op geldcreatie (met strenge regels) bij de gemeenschap in plaats van bureaucratieën en een beleid van ontkoppeling (delinking) van de internationale kapitaalsstromen. Zonder dit, zal ook de nationale munt een vogel voor de speculerende katten zijn.
Meer bevoegdheden voor de Europese Unie zal geen zoden aan de dijk brengen. Zij is door en door neoliberaal, en dient als instrument voor de neoliberale nationale regeringen om maatregelen door te voeren waaraan zij zich op nationaal niveau misschien niet zouden wagen, wegens het bestaan van een georganiseerde nationale publieke opinie, vakbonden, enz... Ook democratisch valt dit te verwerpen, aangezien er geen Europese natie is van waaruit het beleid kan uitgaan en van waaruit het gecontroleerd kan worden. Dit geldt des te meer aangezien er geen aanzet is tot democratisering van de Europese structuren, en de heisa rond het Griekse referendum heeft voor de zoveelste keer laten blijken wat de Europese cenakels ervan vinden wanneer de democratie al eens dreigt beoefend te worden op het niveau waar dit wel mogelijk is.
Uiteraard vragen wij ook dat de grote vermogens eindelijk ook een steen bijdragen aan de samenleving, in het bijzonder bij het verhelpen van de ravages van het rechtse beleid dat hun belangen gediend heeft. Vertrekpremies en zitpenningen, het kan tegenwoordig allemaal. De sociale sector extra financieren zodat er meer ruimte is voor werkgelegenheid kan niet, want waar zal eerst bespaard worden? In Nederland is dat in de zorg, welnu, als wij naar Duitsland, Frankrijk en dus ook Nederland moeten kijken, welnu dan zal ook hier de sociale sector volgen. Wij kunnen dit niet aanvaarden.
Wij, als Vlaamse burgers en als Europese volkeren, moeten beginnen te beseffen dat het tijd is om een keuze te maken: of de Europese Unie, of de Europeanen.
